نکته قابل توجه در این کتاب این است که هر انسانی تعبیر خاصی از عشق دارد به طوری که نویسنده کتاب می گوید: بنابر اعتقادات و تجربیات ما معانی ما از عشق متفاوت می باشد؛ مثلا عشق از نظر یک مادر، عابد و عاشق می تواند عشق به فرزند، عشق به خدا و عشق به معشوق معنا شود ولی عشق فراتر از آن است که محدودشدنی باشد. ما در این کتاب می آموزیم که باید به همه انسان ها از هر نژاد، قشر و رنگی که هستند عشق بورزیم، چون یکی هستیم. همان طور که نویسنده می گوید ما بیش از آنچه متفاوت باشیم شباهت داریم و وقتی به خود عشق بورزیم دیگران را هم دوست خواهیم داشت و اینکه در مقابل دیگران خود را مسئول بدانیم به طوری که «کی برکگارد» می گوید: تنها آن گاه که مسئولانه عشق می ورزی، عشق جاودانه، دلشاد و در مقابل یأس ایمن می ماند و می آموزیم که دیگران را همان طور که هستند بپذیریم و دوست داشته باشیم نه آن طور که ما می خواهیم باشند. «لئوبوسکالیا» در سراسر کتابش از ما می خواهد که در عشق رشد کنیم و او ریشه تمام بیماری های روانی را در عدم ابراز عشق می داند.