پس از «لاک صورتی» این دومین داستان کوتاهی‌ست که در هفته‌ی اخیر از جلال آل‌احمد خواندم. نمی‌فهمم چرا داستان‌هایش نتیجه‌ای ندارند؟!
حقیقت اینه که داستان کوتاه ماهیتش مشخصه، و از اسمش هم همان‌طور که مشخصه کوتاهه، اما یک داستان کوتاه نیز استانداردهایی از جمله: موضوع خوب، شروع خوب، پرداخت قابل قبول و مفهوم یا نتیجه‌ی خوب باید داشته باشد وگرنه می‌شود یک چرک‌نویس یا در بهترین حالت انشا.
در این داستان باز هم آل‌احمد جامعه‌ی مردسالار را مورد انتقاد قرار داد. داستان با محوریت جشن آزادی زنان در جامعه آغاز می‌شود و عکس‌العمل یک آخوند نسبت به دعوت خود و همسرش به این جشن و... خب، آقای آل‌احمد شما همانند داستان لاک صورتی، سرکوب حقوق زنان را مورد انتقاد قرار دادی، اما نتیجه‌ات کو؟ فرهنگ سازی‌ات کو؟ خب اصلا برای چه نوشتی؟

پانزدهم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک
        

           برداشتن کلاه های نمدی و گذاشتن کلاه پهلوی و کشف حجاب زن ها به اشکال مختلف داستان سرایی شده هر کدام از منظری و با روایتی. 
دوبار داستان را خوانده ام و خیلی دوست داشتنی و جذاب است. 
        

          اگر با نوشته های جلال اشنا باشید ، میدانید که در فرایند خوانش متن هایش به نتیجه میرسید و پیام را دریافت میکنید 
نه در انتهایش 
بنابراین ممکن است منتقدین به این موضوع اشاره کنند که نوشته های جلال پایان روشنی ندارد 
اما در بررسی همین نوشته ی جلال متوجه انتقاد جلال از جامعه ی آن روز  که مستقیما ترس و خفقان  و سلب آزادی ای که حاکم بود  را مورد نقد قرار داده است می‌شویم ؛ آن هم از دیدگاه کودکی که همه چیز رابدون قضاوت   میبینید .
جمعبندی این موضوعات در ۱۶ صفحه از توانایی  بی نظیر  جلال ال احمد است و قلم ان ارا به زیبایی به نمایش می گذارد.