سلمان هراتی، شاعر عصر انقلاب است و با انقلاب اسلامی پای به عرصه‌ی ادبیات گذارد. او حداقل با انقلاب شناخته‌تر شد. شعرش لطیف است و خبر از لطافت روحی پاک دارد که اکنون تعالی جسته و به ملکوت اعلی پیوسته. بی‌اغراق شعر می‌سراید و صور خیالش دریچه‌های روشن به روی خواننده دارد: 

کنار شب می‌ایستم
 چشم بر شهر سورمه‌ای آسمان می‌اندازم
 ستاره‌‌ها
 با نخ نور گلدوزی شده‌اند... 

«نخ نور» تشبیه زیبایی است برای ستاره‌ی نورافشان و درعین حال، زودفهم و آسان‌یاب. این دفتر شعر مجموعه‌ای است از اشعار که همه در قالب شعر نو سروده شده مگر رباعی‌ها که چهارپاره‌هایی است بر وزن «لاحول و لا قوت الّا بالله». مجموعه با نیایش واژه‌هایش آغاز و با 46 قطعه شعر ناب دنیال می‌شود و آن‌گاه چند رباعی آمد که همه شوری دارد و شوقی می‌انگیزد. 


کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی دوم.
          

            دلم گرفته از این روزها دلم تنگ است
میان ما و رسیدن هزار فرسنگ است
مرا گشایش چندین دریچه کافی نیست
هزار عرصه برای پریدنم تنگ است
اسیر خاکم و پرواز سرنوشتم بود
فرو پریدن و در خاک بودنم ننگ است
چگونه سر کند اینجا ترانه ی خود را
دلی که با تپش عشق او هماهنگ است؟
هزار چشمه ی فریاد در دلم جوشید
چگونه راه بجوید که رو به رو سنگ است
مرا به زاویه باغ عشق مهمان کن
در این هزاره فقط عشق، پاک و بی رنگ است