تو كه از سطح طبيعت خود بالاتر آمده ‏اى؛ و تو كه به طبيعت انسانى خويش رسيده‏ اى، براى آنها كه هنوز در پوسته ‏ى عادت‏ ها محبوس هستند و در شكم غريزه ‏ها گرفتار، تو براى اينها بيگانه ‏اى و تنهايى.

ما خیال میکنیم کافر کسی است که در برابر تمامی دین قد علم کرده و هیچ چیز از دین را نمی پذیرد . شاید برای ما سخت باشد که تصور کنیم کافر می‌تواند به حج هم برود و نماز هم بخواند و روزه هم بگیرد ، در حالی که در رویات ما هست که ممکن است صبح مسلمان باشد و تا شام به کفر برسد . چه بسا در شب نیش پشه ای تو را رنج بدهد و تو بر حکمت خدا اعتراض کنی که بابا این دیگر چیست ، چه بسا فقط یک حکم را سبک بشماری و یا نفی کنی و حتی یک سجده مستحب را که رسول گفته و در دین هست منکر باشی و همین انکار تو را به کفر بکشاند ، حتی تاخیر نماز اگر از روی استخفاف باشد خود علامت کفر است ؛چون ما در برابر تمامی دین نمی ایستیم و حتی هیچ کافری نیست که به تمام دین کافر باشد ، چه بسا بسیاری از احکام را انسانی بشناسد و پذیرا باشد اما در یک قسمت بلنگد و ایمان نیاورد و یا سبک بشمارد .

نان و آب و مسکن مسئله واقعی انسان نیست ، این واقعیت ها در مرحله وجودی حیوان های بی خبر واقعیت هستند ، نه در مرحله وجودی انسان خود آگاه ، که باید «بودن» و «چگونه بودن »و «برای چه بودنش» را از پیش حل کرده باشد تا بخاطر بودن به این همه فکر کند.

ما از استعداد ها و امکانات انسان میتوانیم هدف او را کشف کنیم که برای خوشی و تنوع و لذت آمده یا برای خوبی و تحرک و عزت.