قطعا یوسف علیخانی یکی از نویسنده های مورد علاقه منه.
(فقط سه گانه‌ش رو نخوندم و بجز اون تمام کتابهایی که نوشته رو خوندم.)


فضای روستایی داستان و استفاده از زبان دیلمی رو به شدت دوست داشتم. همین ویژگی ممکنه خوندن کتاب رو سخت تر کنه ولی در عین حال خیلی بیشتر و راحت تر میشه با داستان ارتباط برقرار کرد.
انتخاب اسامی هم یکی دیگه از ویژگی های قشنگ کتابهای یوسف علیخانیه. زرخال، ستاره‌سلطان، خندان و...
یوسف علیخانی قصه گو فوق‌العاده خوبیه و خوندن کتاب هاش پر از لذته. سخته کسی کتاب ۷۰۰ صفحه ای بنویسه که حوصله خواننده‌ش رو اصلا سر نبره.
زن ها، خرافات، اعتقادات، خانواده، محیط زندگی، آدم‌ها، روابط و ... این کتاب پره از همه این ها و از همه مهم‌تر خیالات.
فقط وقتی کتاب رو تا آخر خونده باشید میتونید کاملا جمله ابتدای کتاب رو درک کنید.

خیلی دوستش داشتم.
        

          نوشتن تمام مکالمه‌ها به زبان محلی واقعا آزار دهنده‌ست.
من حدودا ۵۰ درصد مکالمه‌هارو اصلا متوجه نمیشم که چی میگن