پیچ تنظیم رادیو چرخی زد و چراغ های پشت صفحه تنظیم آن خاموش شد.هری،رون و هرماینی هنوز لبخند به لب داشتند.شنیدن صداهای گرم و آشنا، عامل خارق العاده ای در تقویت روحیه شان بود.هری چنان به انزوای خودشان عادت کرده بود که کمابیش از یاد برده بود افراد دیگری نیز درحال مبارزه با ولدمورتند.درست مثل بیدار شدن از خوابی طولانی بود.

لونا شروع به صحبت کرد و گفت:به نظرم باید چیزی بگیم با اجازه بقیه، من اول شروع میکنم. از آن جا که همه به او نگاه کردند، خطاب به جسد جن در ته گور چنین گفت:ازت بی نهایت ممنونم،دابی،که منو از اون زیرزمین نجات دادی.انصاف نبود که با اون همه خوبی و شجاعت بمیری.هیچوقت کاری رو که برامون کردی از یاد نمیبرم.امیدوارم که روحت شاد باشه. لونا رویش را برگرداند و امیدوارانه به رون نگاه کرد و او نیز صدایش را صاف کرد و با صدایی دورگه گفت:آره خیلی ممنون دابی.دین زیر لب گفت:ممنونیم. هری آب دهانش را فرو داد و گفت: خداحافظ، دابی.