یکی از موانع اصلی برقراری ارتباط، گرایش طبیعی ما به قضاوت و داوری درباره‌ی دیدگاه‌ها، افکار و احساسات فرد مقابل است. این امر‌ نشان می‌دهد که ذهن ما با ارزیابی کردن مداوم و خوب و بد کردن امور شرطی شده است. جملاتی از این دست "از حرف‌هایش خوشم نیامد. این افکار درست نیست. اینطور عمل کردن خوب نیست. به نظر من واقعا خوب بود. آفرین چه قدر خوب فکر می‌کنی و... " نشان می‌دهد نخستین واکنش ما در ارتباط، ارزش داوری فرد مقابل بر اساس دیدگاه‌ها و چارچوب‌های خودمان است.

ارزش‌داوری های ما معمولا بر اساس قضاوت درباره پیامد‌ها و نتایج افکار، احساسات، و اعمال دیگران است، در حالی که می‌توان با دیگران بر اساس توجه به ماهیت و علل افکار، احساسات و اعمال آنها نیز ارتباط برقرار کرد. چنین امری دریچه‌ی جدیدی را برای برقراری ارتباط بر ما می‌گشاید، دریچه‌ای که عمق بیشتری به ارتباط می‌بخشد و آن را موثرتر می‌سازد.