یکی از موانع اصلی برقراری ارتباط، گرایش طبیعی ما به قضاوت و داوری درباره‌ی دیدگاه‌ها، افکار و احساسات فرد مقابل است. این امر‌ نشان می‌دهد که ذهن ما با ارزیابی کردن مداوم و خوب و بد کردن امور شرطی شده است. جملاتی از این دست "از حرف‌هایش خوشم نیامد. این افکار درست نیست. اینطور عمل کردن خوب نیست. به نظر من واقعا خوب بود. آفرین چه قدر خوب فکر می‌کنی و... " نشان می‌دهد نخستین واکنش ما در ارتباط، ارزش داوری فرد مقابل بر اساس دیدگاه‌ها و چارچوب‌های خودمان است.

والدین برای حفظ صداقت و صراحت، باید در تعیین دایره‌ی اختیارات کودک از اقتدار و کق سرپرستی خود به صورت صریح و صادقانه استفاده کنند و از فریب کوذک در جهت کنترل وی بپرهیزند. [...]به جای اینکه با فریب به کودک بگوییم این‌کار را به خاطر من نکنچون فلان است و بهمان به کودک بفمانیم ما می‌خواهیم که این کار را به این دلایل نکنی.

صفت مشخصه بارز فردی پایداری است که در موقعیت‌های مختلف نسبتا ثابت است و فکر، احساس، و عمل فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

مراد از صمیمیت، اعتمادی است که امکان درک کردن و درک شدن را فراهم می‌کند.اعتمادی که در میان گذاشتن احساسات و افکار خصوصی را فراهم می‌سازد.[...]اعتماد خود محصول مراقبت و خودپیروی است. مراد از مراقبت، کمک به رشد و رضایت فرد مقابل است. در یک رابطه ی رضایت‌بخش فرد به نیازها و تجارب فرد مقابل حساسیت نشان میدهد.