حسین صفا کلماتی را انتخاب می‌کند که در کنار هم تصاویر و احساسات خاصی را قادرند منتقل کنند ولی در کلیت کلام آنقدر در هم ریخته و بی هدف آورده می‌شوند که انگار جز هذیان های یک شاعر چیز دیگری نیستند.
راستش من اینچنین نمی‌پسندم ولی شاید کسانی باشند که برایشان اینطور نوشته ها دوست داشتنی باشد.
به نظرم در این عصر تکثر آنها هم محترمند.
          

            منجنیق حسین صفا در اوج است،
اوجِ خیلی چیزها؛
اوجِ جنون مثلاً، اوجِ تصویرسازی، ارتباط واژگانی، نوآوری ساختاری و...
          

            عشق بی وقفه دوستم را کشت
کرگدن های پوستم را کشت
از کجای دلم بیاویزم
قاتلی را که دوستش دارم؟