به هر سنگ نامی داده ام، و به هر نام سُخنی به وام. تا مرگِ نام میلادِ سخن باشد، میلادِ حرف. که حرف های من اینجا از مرگ، حدس های من اند. در برابر مرگ ما همه حدس ایم، و انگاریم. حیاتِ ما حتا انگاره ای از اوست، حتّای اوست. و اوست که در انتهای حیاتِ من ایستاده است. همه چیز در فاصله بینِ او و من می گذرد. بینِ، بینِ عزیز! هیچ مفهومی از این فاصله برون نیست. نه طول، نه ادامه، نه عدد. مفهوم این هرسه راهم از آن و در آن می فهمیم. که این فاصله خود پر از فاصله هائی ست که حجم های کوچکِ خیالِ مرا می سازند.هفتاد سنگ قبر، سروده یدالله رویایی، عموما به عنوان یک مجموعه شعر یا یک فرم شعریِ مختص رویایی در نظر گرفته می شود و هر گونه تلاشی برای سنگ قبر سرایی به تقلید از این مجموعه متهم می شود. اما به گمان من این مجموعه، نه صرفا یک مجموعه شعر، که پررنگ کردن بخشی از تاریخ شعر و مساله شعر در ایران است: پیش کشیدن حیاتی که شعر بر سنگ دارد.