این کتاب برای همیشه تکلیف مارو با پدیده ای به نام ذبیح الله منصوری روشن میکنه. 
درباره این شخصیت نویسنده و مترجم بحث زیادی شده. بعضی ها میگن اصلا خوندن کتاب هاش خوب نیست و یه سری دروغ و درم سرهم کرده و بعضی هم میگن که کتاب های خوبی نوشته.
اما چیزی که مشخصه اینه که ذبیح الله منصوری سوای همه این حرفها ، شیرین می‌نوشت و به گردن قشر کتابخوان ایران حق زیادی داره و خیلی ها از جمله خود من با منصوری بود که به کتاب خوندن علاقه مند شدم و قاطعانه میگم اگر منصوری نبود من هیچوقت به خوندن آثار بالزاک و داستایفسکی و همینگوی نمی‌رسیدم... بعدا طی مقاله مفصلی حتما این مورد رو توضیح خواهم داد.
این کتاب رو اسماعیل جمشیدی یکی از روزنامه نگاران قدیمی ایران درباره منصوری نوشته. 
کتاب ۳ بخش داره...
۱ - تاریخ مختصر کتاب و کتابخوانی و اوضاع کتاب فروشی ها و کتاب خوان های ایران از اول تا به روزی که این کتاب چاپ شده ( سال ۱۳۶۷ ) و بیوگرافی مختصری از ذبیح الله منصوری و نقش اون در این بین.

۲ - چهار مصاحبه با ذبیح الله منصوری که در سالهای ۱۳۵۲ ، ۱۳۵۴ ، ۱۳۵۵ و ۱۳۶۴ انجام شده و درباره موضوعات مختلف از جمله پیش بینی عجیبش درباره تاریخ مرگش که درست هم از آب در نیومد ، اوقات فراغتش، زندگیش ، زن و فرزند و خونواده ش ، راز نوشته هاش و ... صحبت شده .

۳ - نوشته کوتاهی از دکتر علی بهزادی سردبیر مجله سپید و سیاه که منصوری ۲۰ سال در این مجله مطلب نوشته و خیلی مورد توجه مردم واقع شده. بهزادی در این نوشته از خاطراتش درباره منصوری و شخصیت و متانت و برخوردهاش نوشته که بسیار خوندنی یه...

کتاب تجدید چاپ نشده و اگر هم امروز باشه همون چاپ های قدیمی یه... به نظرم اگر درباره منصوری تردید دارید یا اگر به کتاب هاش علاقه دارید و روتون نمیشه این علاقه رو در محافل کتابخونی بگید ، حتما این کتاب رو مطالعه کنید .
          

            با سلام. 
به نظر بنده همه دوستانی که کتابهای مرحوم منصوری را دنبال میکنند حتما بایستی این کتاب را مطالعه نمایند. 
کتاب هم صحبتی با بسیاری از بزرگان هم عصر منصوری را در خود جای داده است. چهره واقعی مرحوم منصوری را پس از خوانش این کتاب خواهید شناخت