زبان آوری نباید توی چشم مخاطب فرو بشود
        

          مجلس حر بن یزید ریاحی 
سروده‌ای محکم و کوتاه از علی معلم دامغانی در باب و بارهٔ حر
و با مقدمه‌ای استوار و نسبتاً خواندنی از محمدرضت تقی دخت.
منظومه‌ای نیمایی از علی معلمی که در سالهای نه چندان دور چندان سر دوستی با این اطوار نو نداشت.
یکی قالب نیمایی و زبان کهن* خاص معلم که با نمونه‌ای چون اخوان بسیار متفاوت است و حلاوت خود را دارد و دیگری تلاش معلم برای برداشت تازه‌تری از واقعه حر و توجه به خود واقعه به جای فرجام حر و البته حجم بسندیده‌اش، این منظومه را در شمار خواندنیها قرار داده است.
آنچنان که تقی‌دخت گفته این منطومه پاره‌ای از یک منظومهٔ بزرگتر است که با اتکا بر زیارت وارث سروده شده که نمی‌دانم چاپ شده یا نه.  تقی‌دخت بر این پاره نام مجلس حر بن یزید ریاحی را نهاده.
این نامی نکو بوده که از آسمان فرود آمده چرا که این منظومه بی‌شباهت به نسخ تعزیه نیست شاید به خاطر موضوع و سیر تقریبا گفت‌وگو محور آن،البته با زبان بسیار بسیار عالی‌تر و فصیح‌تر علی معلم.
این نام‌گذاری فکری را در ذهن آدمی به تکاپو وامی‌دارد که ای کاش می‌شد این مجلس را نه بر صحنه که بر میدان آورد. 
امتحان فرمهایی متفاوت در چهارچوب آزمون و خطا و احتیاط و تأمل و لحاظ این نکته که حفظ میراث گذشتگان مانند همین شبیه‌خوانی در فرم سنتی خود اوجب است می‌تواند در مواردی راه‌ها و بابهای نویی بگشاید. نباید راه خلاقیت را بست.
ترتیب دادن مجلس شبیه حر با متن سرودهٔ نیمایی علی معلم، برجسته کردن دکلاماسیون و استفاده از آلات و رنگها و فضاهای موسیقیایی متفاوت‌تری مثل ویولون
سرودهٔ معلم تقریباً گفت‌وگو است آن را به راحتی می‌توان به متن شبیه‌خوانی تبدیل کرد.
شبیه امام
شبیه حر
شبیه‌ ابن سعد
شبیه آینهٔ حر (نفس حر)
و چند شبیه سیاه‌لشکر

دست کم امتحانش جذاب است.

*زبان این دو را نباید کهنه‌گرا دانست این زبانی‌است که بر زبان این دو شاعر و شاعرانی دیگر و در بخشهای مهمی از جغرافیای ایران فرهنگی جاری‌ست.