تاب با مادرم همراه، زندگی نامه ی خود نوشت سیمین بهبهانی است با یاد نگاره هایی از زندگی مادر او. گردش ذهن در این اثر، همزمان، به گذشته و حال و آینده معطوف می شود. ازاین رو، شنیده های پیش از تولد نویسنده (1306) و رویدادهای پس از درگذشت مادرش (1354) در این حسب حال، بسته به مناسبت، روایت شده است. دکتر سید حسین مجتهدی، روانکاو، مدرس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره این کتاب می گوید:« این کتاب زندگینامه یکی از شاعران تاریخ ادبیات ایران است که رشد و تحول چنین شخصیتی را از کودکی تا درگذشت مادرش عرضه می کند، گوشه هایی از تاریخ فرهنگی – اجتماعی معاصر ایران را از جهت روانکاوانه بازمی نماید و متنی در خور تحلیل و تفسیر را می آفریند. همان گونه که فرد در فرآیند روانکاوی شدن، در بستری قرار می گیرد، که گذشته تا حال را به گونه ای نمادین (یعنی کلامی) بازسازی می کند و تجربه های روانی گذشته زمانی که در حال حضور دارند و گذشته روانی محسوب نمی شوند را بازآفرینی می کند تا بتواند به تحلیل، حل وفصل و بازسازی آن ها دست یابد، به بینشی به لایه های نهان ضمیر ناآگاه برسد، گذشته را تاریخی سازد و برخی ریشه های مسائل کنونی اش را در آن گذشته به ویژه کودکی بجوید و بیابد، این متن نیز فرا تر از یک گزارش زمانی، با تداعی های روایتگرش پیش می رود و درزمانی سیال، خاطره ها، تصور ها، خیال ها و اندیشه های روایتگر را در کلام بازتاب می بخشد و هیجان ها، احساس ها و عاطفه های همسو باتجربه روانی فرد خویش را آشکار می کند و کلامش پژواک آن ها می شود. در این نوشتار به برخی از محور های روانکاوانه متن پرداخته می شود، تا از افق و چشم اندازی دیگر این متن باز خوانی شود و از جنبه هایی که شاید بیشتر ریشه در ناآگاه دارند، پرده گشایی شود، هرچند که شاید نتواند همه لایه ها را تا ژرفا بپیماید، چراکه همیشه ردپایی از ناگفته هایی هست که به ساحت کلام درنیامده اند.