روز جمعه ای بود و بعد از یک روز کاری فشرده با کوهی از غم که درونم می چرخید، وارد خانه شدم. آن روز کنار تمام ارزیابی های کدگذاری من قرمز شده بود، همراه با نظرهای تحقیرآمیز. مدیرم، پیتر، با ملایمت هرچه تمام تر از من درخواست بازسازی کد کرده بود (احتمالاً موتور غرولندش به انداز? کافی گرم نشده بود). از یک طرف کج خلق و بداخلاق شده بودم و به همه چیز بد و بیراه می گفتم، و از طرف دیگر خودم را سرزنش می کردم. منتظر بودم تا بالاخره این خوددرگیری شبم را خراب کند. با صدای لرزان و کشیدن آهی، سفارش غذا را به بیورگ دادم. وقتی برادرش آمد، غذای دیگری آورده بود؛ یک ظرف سوپ تند پروپیمان تر و به جای یک تکه نان برای ترید، دو تکه گذاشته بودند. با صدای آرام و پچ پچ وارگفت: «تند و آتشین مخصوص سرآشپز.» سوپ آن قدر تند بود که تمام درماندگی ام را سوزاند و مثل ظرفی که توی آب جوش خیس خورده و ساییده شده، تمیز و سرحال به رختخواب رفتم.