ریتم کتاب به شدت یواش است و مدام دعوتت می‌کند به آرامش و تأمل. من حوصله‌ام سر رفت از بس کند بود. داستان‌هایی که دربارۀ جنگ‌اند ولی دربارۀ خود جنگ، نه. از کنار جنگ می‌گذرد و به بلایی که جنگ سر آدم می‌آورد می‌پردازد.
همین‌طور که نویسنده خودش را از میدان جنگ دور نگه داشته، از رئالیسم هم دور مانده. گاهی سعی کرده به رئالیسم جادویی نزدیک شود، گاهی به سورئال و من چون این‌ها را خوب بلد نیستم، نمی‌توانم بگویم مجید قیصری هم خوب انجامش داده یا نه.
بی‌رودروایسی معنی خیلی داستان‌ها را نفهمیدم، هرچند نوع نگاهشان به دفاع‌مقدس را دوست داشتم.
          

            در کتاب، بر خلاف داستان‌های ساده با شخصیت‌ها و مسائل عمیقی طرف هستیم. مجید قیصری در دل جنگ و خشونت و التهاب، دوربین را می‌چرخاند روی انسان و اسلوموشنی ظریف و بعضا رندانه از درونش می‌گیرد. 
اصلا مگر نه اینکه در جنگ، هزاران داستان متحرک به نبرد هزاران داستان متحرک دیگر می‌روند؟! 
شاید به کتاب‌های مجید قیصری امتیاز بالایی ندهم اما قطعا مشتاقانه باز از او خواهم خواند.