زامیاتین  نویسنده نیست یک فرد عادی و یک شهروندی ست که پنجاه سال جلوتر از زمانه ی خودش زندگی میکرده 
وقتی کتاب ما رو ازش خوندم و جامعه ای ویران شده را توصیف کرد فکر نمیکردم قبل از اون با داستان در آبادی آزمون و خطا های خودش رو انجام داده در این طعنه های هجو انگیز راوی داستان که خودش است به نوعی جامعه ای رو شکل میده که در کتاب ما میخوانیم 
        

          آنفیم باریبا، راوی نوجوان و سرکش داستان، بخاطر قبول نشدن در امتحانات از خانه فرار می‌کند. او که بخاطر سن کم و شرایط نابسامان جامعه روسیه در آن دوران، نه پولی در بساط دارد و نه هدفی که به دنبالش برود، در جستجوی نشانی از انسان و زندگی انسانی به هر ریسمانی چنگ می‌زند. دزدى می‌کند، با بیوه‌ها رابطه عاشقانه برقرار می‌کند، شرافت، صداقت و وجدانش را زیر پا می‌گذارد تا در نهایت با خیانت به یک دوست، شغل یک افسر پلیس را به دست می‌آورد و اینگونه در باتلاق حرص و طمع فرو می‌رود. زامیاتین 
در داستان "درآبادی" به زبان طنزی تلخ، سرگذشت مردمی که در روسیه اوایل قرن بیستم، زندگی پرمشقتی را می‌گذرانند، به تصویر می‌کشد و مراحل افول انسانیت در جامعه‌ای آفت‌زده و عقب مانده را نشان می‌دهد. این داستان در ماه مه سال ١٩١٣ با نام A Tale Provincial در مجله "آموزه‌ها" به چاپ رسید، اثری که بی‌درنگ فضای ادبی روسیه را زیرورو کرد.
زامیاتین درباره خود می‌گوید:"اگر جایگاهی در ادبیات روسیه دارم، آن را عملا مدیون اداره پلیس مخفی سن‌پترزبورگ هستم. در سال ١٩١١ آنها مرا از پترزبورگ ‌تبعید کردند و به مدت دوسال در لختا زندگی بسیار منزوی‌ای داشتم. آنجا بود که در سکوت سفید زمستانی و سکوت سبز تابستان، درآبادی را نوشتم."