در پهن? بی کران ادب پارسی که هر دیاری را شهریاری دیگر است، ملک ترانه را به طاهر عریان بخشیده اند و اکنون هزار سال است که طاهر بر اورنگ ترانه های روستایی که همان دشت و صحرا و کوه و دریاست تکیه زده و هیچ کس را با او لاف همسری و سودای برابری نبوده است. ترانه های طاهر را می توان پیشرو غزل عاشقان? عرفانی و طلیعه سبک عراقی دانست. اگرچه شعر پارسی خود با عشق آغاز شده و محققان ادب بیت لطیف و ساده زیر را از ابوحفص سُغدی «قرن سوم» قدیمی ترین شعر فارسی دَری شمرده اند:آهوی وحشی در دشت چگونه دوذااو ندارد یار بی یار چگونه بوذا