بدون شک واقعیات ناخودآگاه ضمیر از مخازن گذشته ی ذهن بشر به حساب می آید. فروغ فرخزاد در اشعار خویش از سطح خود فراتر رفته و در واقع به نهایت امیال واپس زده رسوخ کرده و خیلی صمیمانه با آن ها به گفت وگو می نشیند. وی آن امیال سرکوب شده را که خیلی ها نه تنها در پی بروز آن ها نیستند بلکه بر آن ها نیز سرپوش می گذارند. خیلی صمیانه و بی پروا لمس کرده و آن تجارب روحی و ملاقات های انتزاعی گونه را در شعر خویش عرضه نموده است. این "لیبدو" یا نیروهای روانی را هم می توان به شکست های دوران کودکی مرتبط ساخت و هم به طور عمومی تر به انگیزه های "الکترا" و "ادیپی" نسبت داد که حداقل این رویه ی فروید، آدلر و کارل گوستاویونگ کاملا درباره ی فرخزاد صدق می کند. گاهی این ایجاد عقده یا "کمپلکس" چنان در شعر فروغ برجسته می نماید که واقعا جای چند و چون فراوان پیدا می کند و شعر وی به قول فروید تنها در حکم یک مکانیزم دفاعی یا تصعیدگونه عمل می کند. نویسنده ی کتاب پیش رو سعی دارد تا با بررسی اشعار فروغ در مقوله هایی هم چون حقیقت نمایی، جنسیت و شعر، درونمایه و فرم، نوستالوژی، مراحل شعری، فمنیسم، تخیل و... به کنه وجودی وی پی ببرد. هم چنین با پرداختن به اشعار فروغ به منزله ی بانویی واقع بین و هنجارشکن، چه در عرصه ی مسائل اجتماعی و چه در عرصه ی هنر، چشم اندازی روشن در تبیین مسائل هنری، اجتماعی، فرهنگی از ابعاد گسترده ی جامعه ی ایران نشان دهد.