خیلی پراکنده و بدون ساختار منسجمی از ایده، خلاقیت ، سینما، هشیاری و مراقبه صحبت کرده، مثل فیلم‌هایش آدم نمیدونم در صفحه و ثانیه بعدی قراره بخونه! واقعا نمیشه نتیجه یا درس خاصی از این کتاب گرفت جز اینکه از سبک نوشتن ساده و بی آلایش نویسنده و حس خوبش در مورد ایده ها و اجرای اونها لذت برد. البته این کتاب برای اهالی سینما ارزشمندتره اما می‌تونه برای کسایی که نگاه خوبی به مراقبه ندارن، زاویه دید جدید و غیر متعصبانه ای رو نشون بده.
نوشته ها کوتاه هستن و سریع میشه کل کتاب رو خوند و ترجمه هم خوب بود
          

            بسم الله الرحمن الرحیم
قاعدتا کسی که بزرگراه مالهالند را ساخته نباید از مراقبه و میدان انرژی و آرامش حرف بزند. می‌خورد کسی باشد به پریشانی وودی آلن و آشفتگی هدایت. ولی لینچ مثل پیرمردی نشسته بود و از لحظه الهام ایده در عالم مراقبه حرف می‌زد و بعد از تجربیات فیلم سازی اش. و خب به مراقبه تعالی بخش دائما فقط اشاره می‌کرد و کار را بیشتر حول نور و بازی و دوربین در فیلمسازی می‌برد. تلاشی هم نداشت که حرف های "جدی" درباره فیلم و زندگی و... بزند. حرفش را می‌زد و چرخه مراقبه، ایده و کنش را تکرار می‌کرد. چیزی که بیشتر مستر کلاس یا کارگاه انتقال تجربه بود تا کتابی درباره مراقبه یا فیلمسازی
          

            اونچه دیوید لینچ توی این کتاب می گه شاید برای ایران سال 99 کمی سانتی مانتال باشه. اما در کل معتقده که باید به دنبال ایده ها یا همون ماهی بزرگ رفت برای اینکار هم باید مراقبه و سفر به درون داشت.
قسمت مورد علاقه م :
... اگر قرارگاه نداشته باشی، بارها پیش می‌آید که الهام یا ایده می‌گیری، اما برای اجرای آن ابزار و مکان نداری. پس ایده همان‌طور می‌ماند تا اینکه می‌گندد و به مرور زمان از بین می‌رود. تو آن را عملی نکرده‌ای و فقط داغش به دلت مانده است.
صید ماهی بزرگ صفحه 129
          

            ما در نزدیک دویست صفحه کتاب از روش کار و نگاه فیلم‌ساز بزرگی مثل لینچ زاویای کوتاه و ناکافی‌ای می‌بینیم و از تاثیر مدیتیشن بر کارش زیاد می‌شنویم، ولی در پایان نمی‌دانیم قرارست چه بفهمیم ؟ صرفا اینکه مدیتیشن خوب است؟ ما هم  اگر می‌خواهیم ماهی بزرگ و ایده‌های خوب صید کنیم، مدیتیشن کنیم ؟  چجور مدیتیشنی به کار ما می‌آید ؟ برای هر کس روش مخصوصی هست ؟ 

این مثالی‌ست که بعد از خواندن کتاب به ذهنم رسید : اگر مجسمه‌سازی با معروفیتی جهانی کتابی در این باره بنویسد که چقدر آشپزی را دوست دارد و چقدر این کار ذهنش را خلاص می‌کند و گاهی ترکیب بوها و رنگ‌ها به او ایده‌های نو می‌دهد چه کمکی به منِ مثلا خیاط می‌دهد ؟ ادعا نمی‌کنم این مثال خوبی‌ست چرا که قطعا مدیتیشن با آشپزی، تفاوت‌های بنیادی دارد ..  

اما مساله اساسی این است که به نظر من کتاب به قدری شخصی‌ست که خواننده خودش را در جایی از کتاب پیدا نمی‌کند.