از جمله کتاب‌های بدی بود که خوندم
علاوه بر این که خیلی خیلی خاطرات و نکات ضد و نقیض داشت به شدت خاله زنکانه هم بود و ارزش‌مندی تاریخی نداشت (البته به نظر من)
وقتی که خوندمش کاملا متعجب شدم از این که چرا خیلی دیگه از کتاب‌های تاریخ معاصرمون از این کتاب به عنوان مرجع نام می‌بردند(شاید چون اون کتاب‌ها هم دنبال همین خاله زنک بازی ها بودند.)
به هر جهت وظایفی که از یک روایت تاریخی انتظار می‌رفت بر آورده نشده‌بود و بیشتر شبیه خاطرات روزانه بود.
          

            ملاقات با دوست صمیمی شاه و معاون ساواک* در زندان!

زندان انقلابیون، و بعد از سقوط شاه
بهترین توصیفی‌ست که از این کتاب می‌تونم ارائه بدم. 

نه از پشت شیشه و ایفون ملاقاتی‌. مثلا تو کافه (!) زندان دور یه میز لهستانی البته با قهوه و سیگار
خاطراتش رو میگه... بچه‌ی یه خانواده فقیر که تصادفا از ابتدای تحصیلش همراه با محمدرضا بوده. و تبدیل میشه به یار غار پهلوی دوم.

تاریخ خوندن خودش یه مهارت میخواد و شما با خوندش نمی‌تونی بگی تاریخ پهلوی دوم رو فهمیدم. اما نگرش این آدم و نگرشی که از اطرافیان به شما میده کمک‌کننده ست.

مثلا یه چیز جالب برای من این بود که تعاملشون با زنان اطرافشون چه جور بوده.

چیزهایی تو بریده‌ها و گزارش پیشرفت‌های بهخوان نوشتم که پیشنهاد میکنم یه نگاه بهش بندازید.

*پ.ن ایشون در بازه‌ای معاون ساواک و بقول خودش ساختار داده به ساواک جدید؛ بعد از خرابکاری‌های بختیار (تیمور شون)