این کتاب فوق العاده بود. چه ایده ی اولیه داستان، چه احساس برانگیزیش و از همه مهم تر خلق یه دنیای کاملا فانتزی با طراحی زبان خاص برای غول هاست.
یه داستان روان و جذاب که بنظرم سن خاصی نداره و برای همه میتونه جذاب باشه.
اما تو دسته ی رمان نوجوان قرار می گیره.
بعد از کارتون محبوبم، چارلی و کارخانه شکلات سازی بار دیگه برام ثابت شد که رولد دال، همون نویسنده ای که همیشه منو شگفت زده و غافل گیر میکنه. برای همین دوسش دارم.
          

            اقتباس اسپیلبرگ از این رمان را چهار پنج سال پیش دیده بودم و خوشم آمده بود. کتاب را پارسال برای دخترم خریدم اما فکر میکردم باید کمی بزرگتر بشود تا برایش بخوانم. یک ماه پیش اتفاقی دیدم جایی نزدیک خانه مان نمایش عروسکی این رمان را اجرا میکنند. دخترم را بردم و خیلی خوشش آمد. روز بعدش هم فیلم اسپیلبرگ را برایش گذاشتم و در کمال تعجب گفت نمایش را بیشتر دوست داشته! و همان شب خواندن رمان را برایش شروع کردم و دیشب تمام شد. اما حالا گذشته از این مقدمات میخواهم چیزی بگویم که به دعوای اخیر درباره آثار رولد دال بی ربط نیست.

اوائل داستان یک جایی هست که غ ب م نوشیدنی محبوبش را میخورد و مثل همیشه بلافاصله بعد از نوشیدن یک گاز معده جانانه در میدهد و خیلی هم با این کارش حال میکند. وسط نمایش دخترم ازم پرسید چی شد؟ اصلا سر در نمی آورد چه اتفاقی افتاده. سوفی دخترک داستان هم به غ ب م میگوید این کار بی ادبی است. آخر داستان هم سوفی به غ ب م میگوید جلوی ملکه نباید نوشیدنی بخورد که بعدش گاز معده ش را در بدهد. آن همه توصیفات پر آب و تاب غ ب م درباره نوشیدنی اش برای من جای تردیدی نمیگذارد که این نوشیدنی استعاره ای از مشروب است. در یک رمان کودک!

ظاهرا دعوای اخیر درباره جنبه های نژادپرستانه یا غیراخلاقی آثار رولد دال از طرف خانواده ها شروع شده. گاردین یک تایم لاین نسبتا کامل از موضع گیری ها منتشر کرده. حالا ریشی سوناک و بوریس جانسون هم بالاخواه رولد دال درآمده اند که کسی حق ندارد دست به یک ویرگول آثارش بزند! من فقط میخواستم تجربه خودم را بنویسم. در مقایسه با "ماتیلدا" که مملو از نقد به سبک زندگی غربی و نظام آموزشی بود اینجا فقط پاچه خواری برای ملکه انگلستان را میبینیم.