3.5

یه چیزایی رو خیلی دوست داشتم مثل وقتایی که شخصیت اصلی احساساتش رو بیان می‌کرد. این بیان احساسات درونی آدم‌ها تو قصه ها و روایت‌ها و جستارها و امثالهم چیزی است که اگه به دل بشینه من یکی خیلی تحث تاثیرش قرار می‌گیرم و دوست دارم...فضای غم انگیز قصه و تنهایی شخصیت اصلی داستان و چالش‌های گوناگونی که باهاش مواجه میشد رو هم دوست داشتم..تا حدود صفحه هشتاد که خبری از گرترود نبود، داستان کتاب منو یاد فیلم  Inside Llewyn Davis
برادران کوئن مینداخت.از نظر تنهایی شخصیت و سدهایی که مقابلش بود. البته بعد از ورود خانم گرترود رنگ و بوی قصه کاملا تغییر کرد و دیگه اون شباهتی که فکر میکردم به فیلم وجود داره کاملا از بین رفت. با همه این اوصاف، احساس می‌کنم قصه گویی در داستان کم رنگ بود و بیشتر نویسنده دوست داشته بستری بسازه تا حرفهایی رو از زبون شخصیت داستانش بگه و کمی شاید به قصه گویی و ظرافت‌هاش کم توجه بوده..این چیزی است که من حس کردم..اولین اثری بود که از هسه میخونم و اگر عمری باشه باز هم ازش میخونم.
        

          این کتاب هم یکی دیگه از کتاب‌های داستانی هرمان هسه است. درمورد یه آهنگساز به اسم کوهن که به موسیقی علاقه پیدا می‌کنه، وارد این رشته میشه، حادثه‌ای براش به‌وجود میاد که باعث تغییر نگرشش به زندگی میشه -البته که این تغییرات مثل اونی که توی زندگی همۀ ما می‌گذره بالا پایین داره- شروع به ساختن موسیقی می‌کنه، عاشق میشه و ... .
گرترود اسم یکی از شخصیت‌های داستانه که شاید بهتره معرفیش نکنم تا داستان تازه‌تر بمونه. 
این کتاب درمورد آفرینش، عشق و دوستیه. درمورد شادی‌ها و رنج‌ها، جوانی و پیری.
مثل بقیۀ کتاب‌ها، هرمان هسه این کتاب رو هم در نهایت به پایان رسونده -با پایان باز رها نکرده- که من از این بابت همچنان که در گذشته بودم، حالا هم ازش ممنونم.
در کل کتاب بدی نبود.