کتاب رو دوست داشتم. تصویرپردازی‌های مربوط به زندگی دوران جنگ،‌ دنیای امروز از دید کسی که متعلق به این زمان نیست، و چیزهای که توی ذهن کسی که الزایمر داره می‌گذره. یکی از مهم‌ترین نکات مثبتش هم به نظرم این بود که سرنخ دادن نویسنده از همون اول کتاب شروع شده بود، و با کنار هم گذاشتن نکته‌ها کم و بیش می‌شد یه حدس‌هایی راجع به همه چی زد.
 ولی روند پیشرفت داستان خیلی خیلی خیلی خیلی کند بود. این طوری که من موقع خوندن لذت می‌بردم، ولی هیچی به نظرم اون‌قدری جذاب نمی‌اومد که بعداً مشتاق باشم خوندنم رو از سر بگیرم.
          

            ماود، راوی کتاب، یک پیرزن هشتاد و چندساله‌ی مبتلا به آلزایمر است که روز به روز خاطراتش را از دست می‌دهد.
این وسط دوستش الیزابت ناپدید می‌شود و ماود مطمئن است گم شده و به هیچ وجه این موضوع را فراموش نمی‌کند. گم شدن الیزابت خاطره گم شدن کسی در نوجوانی‌اش را زنده می‌کند و ماود کم کم در آن خاطره فرو می‌رود...
بسیار جذاب و خوش‌خوان است. با توجه به اینکه راوی کتاب مبتلا به آلزایمر است، می‌توان سیر تکامل بیماری را به خوبی دید. ترجمه‌ی شبنم سعادت هم عالی است. 
توصیه می‌شود، مخصوصا اینکه هر کدام از ما کسی را در اطرافمان می‌شناسیم که با آلزایمر دست و پنجه نرم می‌کند و خواندن این کتاب و کتاب‌های مشابه تاثیر قابل توجهی در افزایش صبر و همدلی در مواجهه با این افراد دارد.
          

            از اون دست رمانهایی که از زمین و زمان کنده میشی و باید بعد از بستن کتاب، کمی صبر کنی تا متوجه بشی کی هستی و در کدوم سیاره زندگی می‌کنی!
(اگر شما هم با من هم سلیقه باشید!)
تصویرسازی و شخصیت پردازی داستان عالی بود، موضوع داستان هم در مورد پیرزنی که آلزایمر داره، موضوع جدیدی برای من بود و خوب تونسته دردها و درونیات یک بیمار آلزایمری رو نشان بده. داستان در قسمت‌هایی جنایی میشه و کشش رمان خیلی بالا می‌ره. 

شنیده بودم که گاهی آدمها با بعضی رمان ها بیمار میشوند اما تجربه نکرده بودم تا سر این کتاب!من بعد از خواندن این کتاب، تا چند وقت دچار آلزایمر مقطعی شده بودم بس که باهاش همزاد پنداری کردم! 

📍نقطه منفی این کتاب، روند کند اون مخصوصاً در بخش های اول و گاهی وسط کتاب بود. جوری که میل ادامه نداشتی. اما انتهایش رو دوست داشتم.