🌱هُوَ العَلیم🌱
.
بنویسم از #مکتب_آیینی که عمر کوتاه حدوداً سی‌ساله‌اش می‌گذرد؟
و یا از تفاوت ادبیات تاریخی با ادبیات آیینی، از تخیل بر مبنای واقعیت و الزام‌نداشتن به پایبندی به همه وجوه تاریخ، از روایت در بستر خیال، از تنیدگی تاریخ و هنر؟
بنویسم از تفاوت #ادبیات_دینی با دیگر گونه‌های ادبی بر سر مضمون و وجه تمایزش، حضور معصوم؟
بنویسم از #ادبیات_آیینی در مقام تألیف از منظر درون‌دینی، از منظر برون‌دینی و یا در مقام مؤلف؟
بنویسم از تاثیرگذاری بر منطق قصه و نه احساس جملات و روضه؟
بنویسم از توهم زبانی و امکان راویان و عدم ورود خیال به کلام و فعل معصوم؟
بنویسم از پژوهش در منابع دست‌اول و دست‌دوم و دست‌سوم؟
بنویسم از معرفتی که اول به ظرف مؤلف شاید ریخته شود و توجه به انسان‌شدن خود در ابتدا تا همیشه، هر روزه و هر روزه؟
بنویسم از تذکر مؤکدتان به تقوای کلمات و یا...؟
.
گفتنی‌ها را شما گفته‌اید و یادداشت‌ها را منتقدان نوشته و می‌نویسند؛ آنچه منِ شاگرد می‌نویسم، هیچ است استاد! که از شما نه‌تنها در کلام، که در رفتار دیده و آموخته‌ام.
شما اول راه، مسیر زیاده‌نویسی را بر من بستید، در ابتدای تورق‌زدن تازه‌ترین اثرتان #چیستی_و_چرایی_ادبیات_قدسی 

آنجا که نوشتید:
آن‌جا و آن‌وقت که #ادبیات_قدسی را پدری است
این صفحات یک‌سر جسارت
که نه این قلم را و نه هیچ‌ش، نشاید نوشتن.
امید که #سید_مهدی_شجاعی ،
مهربان‌ترین و بایدترین پدر برای ادبیات آیینی،
چنین خطا به دیده عفو بنگرد، که این درآمد
نه جز تحریر آنچه آموخته‌ام از او...
.
.
عمر این مکتب بیش
و پیروانش بر همان اصل که باید
.

          

            پرداختن داستانی به وقایع تاریخی دینی، از آن دسته  کارهایی است که از حساسیت و حریم خاصی برخوردار است.  قطعا چنین موضوع مهمی باید قواعد و چهارچوبی داشته باشد. طبق جست و جو هایی که داشتم تقریبا کتابی به مختصری و مفیدی این کتاب پیدا نکردم. زبان کتاب قابل فهم و دور از درشت گویی است. هرچند  در بعضی از قسمت های کتاب روش شخصی سیدعلی شجاعی در پرداخت به این موضوعات آمده است که قابل بحث است ولی به جد راهنمای کارگشایی برای نوشتن داستان قدسی است.