به جرأت می تونم بگم این کتاب فضای متفاوتی با رمان های قبلی که خوندم داشت.🤩
البته باید بگم که با خوندن فصل اول اصلا جذبش نشدم و حتی از انتخاب این کتاب پشیمون هم شدم. چون توی فصل اول خیلی از اصطلاحات فنی دریانوردی و کشتیرانی استفاده شده بود. اما با ادامه روند داستان و آشنایی بیشتر با شخصیت ها دیگه نتونستم بذارمش زمین.😂♥
حوادث کتاب توی یه شهر ساحلی رقم میخوره و تم محیط زیستی داره و به شخصه اطلاعات عمومی خودمو بالا برد مثلا اینکه شما میدونستید شیر نهنگ مثل پنیر سفته؟!😕
.
از دیالوگای محبوب این کتابم باید اشاره کنم به اونجایی که هانا به مادرش لیزا می گفت:
خدا ما را حتی توی تاریکی هم می بینه!🙏🏻😔
.
خوندن این کتاب به من یه آرزو هم داد و اون اینکه برم استرالیا و نهنگا و دلفینا را از نزدیک ببینم(بعضی وقتا شاید به بعضی از آرزوهامون نرسیم اما حسنش اینه که احساس زنده بودن می کنیم😉)😍🐳🐬
.
خلاصه که اگه مثل من به دریا و اکوسیستم اطراف اون علاقه دارید خوندن این کتاب شدیدا بالشدید توصیه می شود.
          

            به خاطر نویسنده خیلی دوست داشتم این کتاب رو بخونم و وقتی پیداش کردم خیلی خوشحال شدم.
 با همه این ها اخر تا صفحه ۲۰کتاب تونستم بخونم اونم به خاطر ترجمه و ویراستاری بدی (یا افتضاح)بود که داشت  و از خوندنش دست کشیدم . پس توی قفسه کتاب های خوانده شده نمیزارم.
.
.توجه خیلی مهم :قبل از خرید کتاب حتما دو صفحه از کتاب رو بخونید. 
اون ی ستاره هم به خاطر نوشتن نظر گذاشتم😶
          

            خب خب
چی داریم اینجا؟ 🙂
بعللههههه بازم جوجو
ولی گل نکاشته 😉 همچین شکم صابون نزنید،
ابتدا تا صفحه 100 که نفهمیدم چی شد 🤒🤒
بعد فهمیدم داره داستانش رو هربار از زبان یک کاراکتر بیان میکنه و خب یکم طول کشید تا به خودم بیام،

لاکن
با اینکه مدت زیادی هست ازش گذشته هنوز خاطراتی دارم ازش توی ذهنم
اما به طور کل بگم بهتون
بعد خوندن کتاب حسم این بود که این کتاب چیز خاصی بمن اضافه نکرد و صرفا یک داستان بود که بیان شده بود و صرفا برای گذران وقت میتونستی روش حساب کنی،

به نظر من تعلیق ها به خوبی صورت نگرفته بود و کنجکاوی بیش از حدی رو با خودش همراه نمی‌کرد.

در یک جمله
داستانیست سرگرم کننده و نه جذاب و تماشایی
انتظار زیادی نداشته باشید ازش.

نظرات کلا شخصی هست 🙃🤗
          

            اولش که این کتابو شروع کردم و نظراتی که راجبش نوشته بودن رو دیدم، از انتخابم و خوندن این کتاب ترس داشتم.. ولی الان که کتاب رو تموم کردم انقدر هیجان دارم که اصلا نمیدونم از کجا شروع کنم بنویسم.
اول از همه باید بگم که از وایب آرومی که داستان داشت و فضای قشنگی که داستان توش پیش می‌رفت خیلی خیلی لذت بردم :) وقتی کتابو میخوندم همش درحال تصور کردن خلیج نقره ای بودم؛ فکر میکردم نزدیک خلیج وایسادم، یا تو قایق های موبی و اسماعیل هستم و نسیم ملایم میخوره بهم، پرنده های دریایی بالای سرم پرواز میکنن و دلفین ها و نهنگ ها وقتی که تو قایق هستم کنار قایق به استقبالم میان...
بعد از اون آدمای داخل داستانن که حس خوب منتقل میکنن، حس همدلی، حس دوستی، حس صمیمیت، حس خانواده.. حس اینکه تموم مشکلات و غم و اندوه تو اهمیت داره و همه و همه دارن براش تلاش میکنن تا تو از اون غم رها بشی؛ راهی پیدا میکنن که مسیرت رو پیدا کنی و مهم تر از همه هیچ وقت ناراحتی و سختی رو تنهایی به دوش نکشی.
نمیدونم چرا انقدر در حق این کتاب اجحاف شده، همیشه نباید یه کتاب تراژدی داشته باشه یا اتفاق خیلی خاصی توش رخ بده که بهش بگیم کتاب خوبیه..
در کل بخوام بگم به عنوان شخصی که این چهارمین کتابیه که از جوجو مویز خونده و به عنوان یه توصیه، از مسیر داستان های نویسنده لذت ببرید و بهش به عنوان یه تجربه ی جدید از زندگی افراد داخل کتاب نگاه کنید.. اونوقته که کتابای مویز براتون شیرین میشه 🥰