«ایران یگانه کشور دنیاست که رانندگانش گمان می‌کنند ماشین ها جز نرمتنان هستند. یعنی این احساس را می‌کنند که یک ماشین با تمام ابزار و یراق سپر و فلزات گوناگونی که با خود دارد می‌تواند از لا بلای سایر خودرو ها به شکلی کاملا منعطف و مانند نرمتنان و بی مهرگان بخزد و برود جلو.اما این تنها گمان رانندگان است و خود ماشین ها چنین اعتقادی ندارند!این عدم همسویی میان باور راننده و ماشین باعث تصادفات عدیده و کثیر خیابانی و مجروحین و مرگ و میر و معلولین می‌شود. میبینید یعنی کل قضیه فلسفی ست!همخوانی نداشتن دو باور در یک آن واحد»کتاب خنده داری هست واقعا ولی بعضی جاها حس کردم زیاده گویی کرده نویسنده و جدا لازم نبود اینهمه توضیح. برخی جملات خیلی باحال بودند حالمونو عوض کرد ! اضافه می‌کنم که این کتاب درباره رفتارهای ایرانی هاست که حقیقت داره . متاسفانه کمی هم طنز تلخ قاطیشه که نشون میده ما باید رو فرهنگمون حالا حالا ها کار کنیم . قلمت مانا ابراهیم رها
          

            وقتی بعد از مدت‌ها یک کتاب جامعه‌شناسی طنز دستت بگیری شاید بیشتر بخندی تا این که بهش فکر کنی.اما این کتاب از اون دست کتاب‌هایی بود که وقتی بلند می‌خندیدم هم آخرش می‌شد زهرخند. شاید چون خیلی مثال‌هاش رو دیده بودم و می‌بینم . بدتر از اون هم این که می‌بینم واقعا منم مهر آریایی یاد شده توسط نویسنده رو دارم و تو بعضی از جاها به همون نقد اجتماعی مبتلا هستم.
می‌تونم بگم به جرات بعد از خوندن این کتاب و کتاب جامعه‌شناسی خودمانی که از قضا پشت سر هم خونده شدن تصمیم گرفتم خودم حداقل یسری مسائل رو از خودم حل کنم که حداقل بتونم بشم یه ایرانی اصلاح شده.
می‌تونم این رو با اطمینان بگم که این کتاب می‌تونه واقعا اصلاح کننده هم باشه اگر فقط به نوشته‌هاش بلند نخندیم.
نکته: بعضی قسمت‌هاش شده کاغذ نوشته های کوچیک کنار اینه اتاق برای از یاد نرفتنش