توماس زیهه در نیمه دهه ۷۰ اصطلاح "نوع جدید اجتماعی شدن" را مطرح کرد و برای تعریف تیپ جدید شخصیتش آن را با فرد بورژوازی سنتی مقایسه کرد که هویتش با حل موفقیت آمیز عقده ادیپ شکل میگیرد.بحث او این است که به سبب دگرگونیهای اجتماعی-فرهنگی، بخصوص افزایش اهمیت اجتماعی مصرف انبوه، از میان رفتن ارزشهای سنتی و اهمیت روند اجتماعی شدن بیرون خانواده در سرمایه داری متاخر، تضاد ادیپی دیگر نمی تواند داخل خانواده بروز کند.در نتیجه تیپ شخصیتی جدیدی ظهور میکند که مشخصه آن هم ضعف "من" و هم ضعف "ابرمن" است که در ناتوانی در کنار آمدن با شرایط مسئله زا و حرمان بار و مشکلاتی در روابط بین شخصیت ها منجر میگردد

واقعیت این است که نظامهای مستقر، مانند چوب خشک ساکن و ثابت نمی‌مانند و زمانی که احساس کنند فکری، عقیده‌ای یا جریانی مقاومت‌ناپذیر است (و نمی‌توان سرکوبش کرد)، دست به مصادره عقاید آنان می‌زند و دست کم بخشی از آن برنامه‌ها (مطالبه‌های اعتراضی) را مال خود می‌کند.