یک نفر، از نظر شما خوب یا بد،  هشتاد سال عمر کرده و در این هشتاد سال تجربه های بسیار داشته و به هر مقام دنیایی که بگویی رسیده. حالا به پایان عمرش نزدیک می شود و می خواهد به عزیز ترین کسان خودش هدیه بدهد؛ دوبار در دو تاریخ مختلف. با خودش می اندیشد بهترین هدیه ای که می توانم بدهم که حاصل کل تجربه زندگی من باشد چیست ؟ و جوابی جز این کتابی که در چهل سالگی خودش نوشته نمیابد و هر دو بار همین کتاب را هدیه می دهد.
چقدر برای من حرف هایی که آدم ها در پایان عمرشان می زنند جذاب و ارزشمند هستند.
اصل بحث کتاب به این یک جمله وابسته است که بپذیریم هر عملی در دنیا غیر از ظاهر باطنی دارد و در نماز آنچه مورد نظر است باطن عمل است و نه تنها ظاهر آن. پس اگر باطن مورد نظر باشد آدابی دارد که عدم رعایت آداب آن موجب عدم دسترسی به اهداف نماز است.
خب حالا برای اینکه به زبان آدمیزاد بگم این رو می گم که نماز خواندن مثل خریدن یک گوشی تلفن است که مقصود اصلی از خرید تلفن، تلفن داشتن نیست بلکه ارتباط برقرار کردن است اگر تلفن بخریم و ارتباطی برقرار نکنیم درسته که تلفن داریم و امیدی هست که یک روز بفهمیم و بتوانیم از آن استفاده کنیم اما در واقع  هنوز به هدف اصلی آن نرسیده ایم. سالهاست که تلفن خریده ایم و پشت خط یک نفر الو الو می گوید اما ما در حال بازی کردن با تلفن هستیم و در آخر هم سرخورده از اینکه چرا تلفنمان کار نمی کند آن را رها می کنیم و به گوشه ای می اندازیم.
خودمان هم می دانیم که این نمازی که می خوانیم نه بهترین عمل است (حی علی خیر العمل) نه موجب رستگاری (حی علی الفلاح) نه ستون دین (الصلاه عمود الدین) نه معراجی برای مومنان (اصلاه معراج المومن) و نه دور کننده از بدی ها (تنها عن الفحشاء و المنکر) پس نسبت به آن سست می شویم و رهایش می کنیم.
اما غافلیم از آنکه برای آنکه بتوانیم از این تلفن به خوبی استفاده کنیم هشتاد سال فرصت به ما داده شده است و بالاخره روزی می رسد که یاد می گیریم تا الو الو های پشت خط را بشنویم . هیچ مهارتی در دنیا یک روزه و دو روزه به دست نمی آید و بارها همراه با شکست است و فقط آنهایی مهارت ها را کسب می کنند که از شکست هایشان مایوس نمی شوند و تا فرصت هست تلاش می کنند که شاید هدف همین تلاش باشد و نه حتی ارتباط (لیس للانسان الا ما سعی) و به این در و آن در زدن هم راه به جایی ندارد تلاشی متمرکز می خواهد(ان سعیکم لشتی)
          

            آداب الصلوه نام یکی از کتب کم‌نظیر امام خمینی (ره) است که نگارش آن در 30 فروردین 1321 به اتمام رسیده است. امام خمینی (ره) در مقدمه کتاب نوشته‌اند که کتاب قبلی ایشان یعنی «اسرار صلوه» متناسب با احوال عامه نبوده و در واقع «آداب الصلوه» را کمی فارغ‌تر از مباحث عرفانی و قابل فهم‌تر نگاشته‌اند؛ هر چند که باز فهم کتاب سختی‌های خود را برای عامه مردم دارد.

در این کتاب امام به ابعاد مختلف نماز پرداخته‌اند. کتاب از چیستی و چرایی عبادت آغاز می‌شود، به حضور قلب و طهارت می‌رسد و پس از آن تک تک اجزای نماز را مورد بررسی قرار می‌دهد. اذان، اقامه، نیت، تکبیر، قرائت، تفسیر خلاصه سوره‌های مبارکه «حمد»، «توحید» و «قدر»، رکوع، سجده، تشهد،سلام، تسبیحات اربعه و قنوت، اجزایی هستند که به صورت مبسوط به تشریح آن‌ها پرداخته شده است. 

نکته جالب توجه، زاویه دید کاربردی امام در تمامی بخش‌ها است که خارج از سخنرانی‌های مرسوم و کتب معمول، از دیدگاه سیر الی الله به تمامی این موارد پرداخته‌اند؛ اوج این نگاه را می‌توان در تفسیر سوره حمد در این کتاب دید که امام نوشته‌اند: تا کنون تفسیری برای کتاب خدا نوشته نشده است، زیرا قرآن کتاب هدایت است و مفسر باید مقصود نزول را برساند و نه سبب نزول.

متن کامل کتاب را از اینجا بخوانید.

قبلا در این وبلاگ، 18 بند خواندنی از این کتاب را در بخش «نقل قول» گنجانده بودم که توصیه می‌کنم با خواندن آن‌ها به خواندن کامل کتاب علاقه‌مند شوید. عناوین این 18 بند در زیر آمده است که می‌توانید برای خواندن آن‌ها روی آن کلیک کنید:

مردانه باید قیام کرد!          

راضی شود از او به کم...

ذره‌ای از حب دنیا...

حب به خود!

اشتغال به عیب خود پیدا کن

اگر قلب موافقت نکند...

کسانی که دعوت به صورت محض می‌کنند...

بعضی مراتب اخلاص

غاصب منزلگه حق

سرچشمه گل آلود!

نظر تعلیم و تعلم به قرآن

شاهکار شیطان!

غیر از تفاسیر موجود در قرآن تفکر کنیم

پناه بردن به دشمن؟!

دل‌های سخت را برق عاطفه قلبت نرم کند...

فراموشی حادثه بزرگ!

فانیان در خدا گمراهند مگر...

ما قرار ندادیم برای یک نفر دو قلب

http://safaeinejad.ir/1393/12/10