آدم و حوا زاری‌کنان دست در دست هم از بهشت خارج می‌شوند؛ در حالی که در این لحظه ((بسم الله الرحمن الرحیم)) بر زبان جاری می‌شود. جبرئیل با شنیدن این کلام به آدم مژده می‌دهد که خداوند بر او رحمت می‌کند؛ اما خداوند دستور می‌دهد آن دو را از بهشت بیرون کنند. او در جواب جبرئیل که می‌گوید:((خداوندا، این دو تو را به اسم رحمان و رحیم خوانده‌اند. پس لطف تو چه می‌شود؟)) می‌گوید:((رحمت من کم نیست. اگر حالا بر او رحم کنم، فقط به یک نفر لطف کرده‌ام. منتظر باش تا در روز قیامت بر هزاران هزار گناهکار رحمت کنم.))

من هیچ‌کس را داخل در جهنم نمی‌کنم؛ مگر آن را که می‌دانم اگر هفتاد بار او را به جهنم ببرم و سپس به دنیا بازگردانم، باز هم به سوی کفر باز می‌گردد

عزرائیل به امر خداوند از همه اجزای زمین یک قبضه خاک برمی‌دارد. خداوند به ابر دستور می‌دهد چهل روز بر آن خاک ببارد و به هیچ وجه سایه خود را از سر آن برندارد. ابر به دستور پروردگار سی و نه صبح از دریای اندوه بر آن خاک می‌بارد و روز چهلم از دریای شادی چند قطره‌ای بر آن خاک می‌ریزد. می‌گویند زیادی غم و کمی نشاط در آدمی به همین دلیل است.