چرا ژاپن؟ زیرا ژاپن کشور نوشتار است: از میان تمام سرزمین هایی که من شناخته ام، ژاپن تنها جایی بوده است که تأثیر نشانه ها بیشترین نزدیکی را با باورها و رؤیاهایم داشته است، یا شاید بهتر باشد بگویم نشانه ها در دورترین نقطه از همه ی چیزهایی قرار داشته اند که از آنها نفرت داشته ام و آزارم می داده اند، از همه ی چیزهایی که می خواسته ام به مثابه بخشی از نشانه سالاری غربی طردشان کنم. نشانه ی ژاپنی قدرتمند است: به صورت تحسین برانگیزی نظم و ترتیب دارد و خود را به نمایش می گذارد، بی آنکه هرگز نه به طبیعت بدل گردد و نه به عقلانیت. نشانه ی ژاپنی تهی است: معنایش گریزان است، در عمق قالب هایش نه اثری از خدا هست، نه از حقیقت و اخلاق؛ و این قالب های بی آنکه جبرانی در کار باشد سلطه دارد. نشانه ی ژاپنی، بیش از هر چیزی کیفیتی عالی دارد، نجابتی در بروز خویشتن، افسونی شهوانی که بر همه چیز می نشاندش و ما عموماً آن را به بی معنایی و ابتذال خویش می رانیم. از این رو جایگاه نشانه را در اینجا نباید در میان نهادها جست: اینجا نه صحبتی از هنر در میان است، نه از فلکلور، نه حتی از تمدن (ما ژاپن فئودال را در برابر ژاپن فناورانه نمی نشانیم)؛ در اینجا سخن ما تنها از شهر است، از مغازه ها، از تئآتر، از ادب، از باغ ها، از خشونت، سخن ما تنها از چند حرکت و چند اداست، از چند غذا، از چند شعر، سخن ما از چشمان است و از قلم موهایی که همه ی اینها را به نوشتار درمی آورند بی آنکه آن ها را نقاشی کنند.ناصر فکوهی به سال 1335 در تهران زاده شد. برای آغاز تحصیلات دانشگاهی به دانشگاه پاریس رفت. در مقطع کارشناسی، جامعه شناسی خواند و در سال 1359 لیسانس گرفت. سپس در مقطع فوق لیسانس جامعه شناسی در همان دانشگاه ادامه تحصیل داد و در سال 1361 موفق به اخذ مدرک فوق لیسانس شد. سرانجام در سال 1373 با اخذ مدرک دکتری جامعه شناسی و انسان شناسی سیاسی از دانشگاه پاریس فارغ التحصیل شد.کتاب علوم انسانی، گستره ی شناخت ها با ترجمه ی وی (به همراه جلال الدین رفیع فر و مرتضی کتبی)، اثر فرانسوا دورتیه، برنده? کتاب سال دانشگاه تهران در سال 1383 شده است.