کوچکی، منزلگاه بزرگی ست.

از طریق رویا، سکونت‌گاه‌های مختلف زندگی ما بر هم اثر می‌گذارند و از گنجینه‌ی روزهای گذشته نگاه‌داری می‌کنند. با رفتن به خانه‌ی جدید، وقتی خاطرات مکان‌های دیگری که در آن ساکن بوده‌ایم به سراغمان می‌آید، به سرزمین کودکی و به سرزمین سرشار از سکون پای می‌نهیم؛ سرزمینی که ساکنان آن فراموش شده‌اند. خود را با زنده کردن خاطرات پناه‌جستن آرامش می‌بخشیم. چیزی بسته خاطرات ما را نگه می‌دارد، درحالی که دربردارنده‌ی ارزشی اساسی یعنی خیال است. خاطرات جهان بیرون هرگز رنگ‌مایه‌ای از آن دست که خانه دارد نخواهد داشت. با یادآوری این خاطرات به اندوخته‌ی رویاهامان می‌افزاییم. ما هیچ‌گاه تاریخ‌نگار نبوده‌ایم بلکه همواره شاعرمسلک ایم و حس ما نیز شاید چیزی جز بیان شعری گم‌شده نیست‌.