همه ی داستان هایش یک زمینه ی تاریخی داشتند. بیشتر در دوره ی رضاشاه. یکی دو تا داستان هم در دوره محمد رضا شاه.
 همان طوری که یکی دوستان م می گفت در سی سالگی هم میتوانی بنویسی.
خوب خدا رو شکر که نویسنده سی سال را رد کرده است. 
داستان ها خیلی ساده و روان بودند و در هیچ کدام، هیچ اتفاق خاصی نیفتاد ولی خاص تر از همه چیز این که  منِ بیزار از داستان کوتاه، این کتاب را دوست داشتم:)
فکر کنم دوست داشتم چون بر خلاف اکثر داستان کوتاه های ایرانی که خواندم، فضایش سیاه نیود و همه ی شحصیت هایش بدبخت و فلک زده نیودند.