یادداشت‌های Samira Mohammadi (6)

          دومین اثری است که از کریستی می‌خونم؛
کشش رمان‌های جنایی_معمایی امروزی رو نداشت؛ چون سرنخ‌هایی رو به خواننده نمی‌داد که او را هم درگیر حل معما کند.
انگار سبک روایت آگاتا کریستی این‌طور است که کارآگاه داستان تنها "مغز متفکر" است و خواننده بیشتر "ناظر" است.
به ماند که چند جایی همین ناظر را هم" تحقیر" می‌کند تا هوش و نبوغ جناب آقای هرکول پوآرو رو در حل معما به رخ بکشد. 
در حالی‌که من دوست دارم در طول داستان فعالانه با معما همراه شوم و حتی بعد از پایان کتاب منطق و دلیل برخی از اتفاقات و رفتارها را کشف کنم؛ چراکه این‌طور تا مدت‌ها علی‌رغم پایان داستان، داستان در ذهنت ادامه خواهد یافت و از آن لذت خواهی برد. نه اینکه در پایان داستان یک نفر بیاید و همه چیز را توضیح دهد و همه را غافلگیر کند و ... .
اگر تنها شگفت‌زده شدن توسط منطق پیچیده معما برایتان مهم است، خواندن کتاب پیشنهاد می‌شود اما اگر داستان‌های معمایی_جنایی "تعاملی" را می‌پسندید، این کتاب یا کلا آثار کریستی کمتر برایتان جذاب خواهد بود.

شاید نکته جالب و قابل تامل این کتاب سوال اخلاقی انتهای داستان باشد. چیزی که بیش از معما شما را درگیر می‌کند. 

        

          این دومین کتاب از گیوم موسو بود که خواندم.
باز هم همان مشکلات کتاب سنترال پارک را داشت؛ غیرواقعی و غیر منطقی.
به علاوه اینکه چه اصراری است به بودن یک شخصیت فرانسوی در همه داستان‌ها!؟
فکر می‌کنم، گیوم موسو نویسنده  مورد علاقه من نیست و دیگر کتابی از او نخوانم.
        

          موضوعی تکراری، با پرداختی متفاوت.
البته با وجود پرداخت متفاوت باز هم برای من چندان جذاب نبود اگرچه کتاب به هدفش رسید.
بله، من هم مثل اکثر افرادی که این کتاب را خواندند، به این فکر کردم:《دوست دارم به کدام نقطه از زندگی برگردم و با چه کسی، درباره چه چیزی صحبت کنم》پیش از آنکه قهوه‌ام سرد شود؟
فعلا هیچی!

        

          داستانی بسیار معمولی با پایانی بدون جذابیت‌های داستان های معمایی-جنایی.

        

          تصور همه از خبرنگار فردی شجاع، آگاه به همه امور، باهوش، خوش‌پوش، خوش‌صحبت و ... است اما 《لو بلک لاک》، قهرمان داستان، خبرنگاری است که هیچ کدام از این ویژگی‌ها رو ندارد.
لو، انسانی - و البته خبرنگاری- معمولی با مشکلات متعدد شخصی و کاری است. با این حال او مهمترین خصوصیت یک 《خبرنگار خوب》 رو دارد؛《 پیگیر بودن》. و تنها با اتکا به همین  ویژگی معمای قتل حل می‌شود و نه با داشتن هوشی مثل شرلوک هلمز  یا هر کارگاه نابغه دیگر.
این‌ها یعنی اینکه منتظر یه قهرمان باهوش نباشید.

 شاید بیشتر به خاطر سابقه خبرنگاری‌ام باشد که این  کتاب رو دوست داشتم و بسیار با آن همزاد پنداری کردم. 
        

           هیچ چیزی در داستان منطقی نبود؛ نه پلیس، نه دکتر، نه همکار، نه دوست و ...
در واقع منطق داستان در حد رویاپردازی‌های یه نوجوون بود و البته چنین داستانی باید یه پایان 《هندی》 داشته باشه.