یادداشت‌های مهر شیدا (6)

          هر حرفی را می‌شود گفت. 
فقط شروعش مهم است، 
اولین کلمه را که بگویی باقی‌اش می‌آید.
منظور چیزی است که نباید گفته شود.
چیزی که زمانش گذشته است. 
هر زمانی داستان‌های خودش را دارد و اگر بگذاری زمانش بگذرد، 
بهتر است هیچ‌وقت درباره‌اش حرف نزنی.  
هر چیزی زمان خودش را دارد، 
وقتش که بگذرد مناسبتش را از دست می‌دهد ...
        

          می دانی، این بدترین چیزی است که زمانی که پیر می شوی اتفاق می افتد...
مسئله فقط این نیست که بدنت سر ِ ناسازگاری برمی دارد، نه. این افسوس ها هستند. این که چطور تمام پشیمانی هایت بر می گردند و شکارت می کنند، عذابت می دهند.
روز و شب... همیشه. زمانی می رسد که دیگر نمی دانی برای خلاص شدن از شر آن ها باید چشمهایت را باز کنی یا ببندی.
        

          رفیق، زندگی را بدانگونه که مردمان به تو عرضه می‌دارند مپذیر. پیوسته به خود بقبولان که زندگی، زندگیِ تو یا دیگران، می‌تواند زیباتر از این باشد. 

به هیچ روی آن زندگیِ دیگر را مپذیر؛ آن زندگی آینده را که شاید تسلی‌بخشمان باشد و یاریمان دهد تا آسان‌تر به رنج‌های این یک گردن نهیم. 

از روزی که رفته‌رفته دریابی که مسئول بیشتر رنج‌های زندگی، نه خدا بلکه بشر است، دیگر بدان‌ها تن در نخواهی داد.⁣
⁣⁣
        

          ‌
ما فقط بعد از مبتلا شدن به هر مصیبت و گرفتاری، آن هم دمِ آخر، با احساساتی پرشور، تنها به فکر خلاص شدن از آن مخمصه هستیم، نه به فکر معالجه قطعی آن.
نتیجه این می شود که تمام مشکلات ما همیشه باقی است و دائما نیز تکرار می شود.
برای همین است بسیاری از مردم اعتقاد راسخ پیدا می کنند به اینکه تاریخ تکرار می شود. 
در حالی که این ما هستیم که وقتی باران می آید و کوچه ها را آب می گیرد بطوریکه راه را بند می آورد، تنها با کول کردن دیگران و گذراندن آنها از مخمصه، مسئله مان را موقتا حل می کنیم. 
بنابراین همین گرفتاری را در طول تمام زمستان ها داریم و تاریخ رفتار و نحوه تفکر ماست که تکرار می شود، زیرا هیچگاه به فکر راهی همیشگی و اصولی که در موقع باران آمدن آب در کوچه ها نایستد و یا در موقع باد آمدن گرد و خاک آزارمان ندهد و آلوده مان نکند نیستیم و قهرا با هر بارانی، گرفتاری آب ایستادن و با هر بادی تیره و تار شدن هوا ، برایمان تکرار می شود.