در انتظار گودو تام و تمام‌ترین شکل بیان مسئله‌ای است که دست از ذهنیت بکت برنمی‌داشت: زندگی را چطور طی کنیم؟ چکارش کنیم؟ یا به قول استراگون: «چه خاکی به سرمان کنیم؟»
پاسخ بکت نومیدکننده است: باز با مخدرِ عادت، باز با گوش نکردن به سکوت، باز با دل خوش کردن به یک گودوی موهوم، حتی اگر بدانیم امروز نیامد، فردا نمی‌آید، فرداهای دیگر هم نخواهد آمد.
اصغر رستگار
مرداد ۱۳۸۰
