یادداشت‌های امیر عبداللهی (3)

          این کتاب رو هدیه گرفتم و تیراژ بالای کتاب و اینکه چیزی راجبش نشنیده بودم من رو شوکه کرد!!!
کمی از صفحه ۱۰۰ گذشته بودم که واقعا از شروع کردنش پشیمون شدم لکن چون شروعش کرده بودم باید به پایانش هم میرسوندم.
از روند داستان  و نگارشش خوشم نیومد نویسنده نسبت به اوضاع و احوال جامعه کاملا بی تفاوت بود و تمام تمرکزش رو گذاشته بود روی دو تا خانه!!!  تعجب میکنم چطور بعضی از دوستان این رو با سال بلوای آقای معروفی مقایسه می‌کنند ، تنها یک شباهت  دو داستان به هم دارن و اون هم اعمال خشونت مرد نسبت به همسرشه  اما اصلا سبک نگارشی دو کتاب قابل مقایسه نیست ! میان قلم عباسه من تا قلم پروین تفاوت از زمین تا آسمونه!!!
به هر جهت من از خوندنش پشیمونم.
        

          سال بلوا داستان جالبی داره ، اما خوندن سمفونی مردگان انتظار شما رو از قلم آقای معروفی  بالا می‌بره و وقتی برای تجربه دوباره اون حس عجیب که موقع خوندن سمفونی مردگان داشتین به سراغ بقیه آثار آقای معروفی میاین ، ممکنه که یکم نا امید بشین!!! 

باری به هر جهت سال بلوا هم رمان جالبی بود.
        

          حرف هایی در تاریخ ۱۴ تیر ۱۳۵۰ گفته شده ، ولیکن بعد گذشت ۵۲ سال برای من و برای ما تازگی داره!