یادداشت‌های میثم امیری (4)

          راوی دفترچه یادداشت داعشی را پیدا کرده و گزیده‌اش را آورده است.  
کاش همه‌اش را می‌آورد.  
توی بیان خاطرات هم سعی کرده مدیریت فرهنگی نکند،  سیاست‌ورزی نکند،  بصیرت نشان ندهد،  فقط خودش باشد.  و خودش چقدر خواستنی است.  صفای بسیجی اصیل را هیچ جا پیدا نمی‌کنی.  گول دک و پز روشنفکرها و مذهبی‌های اهلی‌شده را نخورید.  به اردبیل بروید و کارآفرین با وجودی به نام هوشنگ عبدی را پیدا کنید.
        

          بیشتر از بو حرف می‌زند و گاهی منظره نشانمان می‌دهد.  گاهی دست و پا شکسته است.  گاهی حراف است و فکر می‌کند بامزه است.  اما ریشه‌اش درست است؛  دغدغه‌اش واقعی و التهابش درونی است.  
و اصلا منفعل نیست.  دلش مبارزه‌جو است و صورتش صلح‌خواه.  صحنه پرتابش به هوا آرامش دارد.  در برخورد با انتحاری هیجان کاذب و هالیوودی ندارد.  آرام و معمولی است و اصیل.  گور پدر بزک و زنده باد آنچه واقعا خودم می‌پسندم.  ترسی ندارد مگر جایی که حقی از مظلومی ضایع شود. حتی اگر مظلوم زن و بچه‌های داعشی باشند و خاطی و ظالم شاخه‌ای از حشد الشعبی... 
امیدوارم آدمیت معصومی زارع به پای هیچ آدم و انقلاب و حکومت و شهرت و مخاطبی ذبح نشود.
        

          ایران کجاست و چه مشکلی دارد؟  
دردش چیست؟  راهزنانی که در لباس راهنما پیش آمدند کیستند؟ 
چطور ایران می‌تواند هم فرم باشد هم محتوا؟  
و سوال... 
کتاب فقط سوال می‌کند و رشته‌ها را پنبه.  مخاطب است و خروارها رشته پنبه شده و صدها سوال در مقابلش.  او می‌تواند مطمئن باشد بنای رفیع توهم دانایی‌اش درباره ایران خدشه برداشته.