یادداشت‌های شمیم زهرا (4)

          کتاب خیلی خیلی سختیه برای خوندن. نمیشه توصیه کرد که برای خوندن این کتاب از فکر کردن به مرگ و روبرو شدن باهاش نترسید و این سخنان گزاف. به نظر من راهکار خوندنش اینه که یه مدت از خودتون و تمام اهمیتی به ترس‌ها و آرزوها و حسرت‌ها و عشقی به اطرافیان‌تون می ورزید فاصله بگیرین(نگفتم اهمیت ندین، گفتم از اون اهمیت فاصله بگیرین...) خلاصه این که برای این که با مرگ روبرو بشین و با اضطراب‌هاتون مقابله کنین و این حرفا نرین سراغش، چون خیلی پوست‌کنده‌تر و سنگین‌تر از این حرفاست. 
و بعد غوطه‌ور بشین توی دنیای رزیدنت روان‌پزشکی‌ای که شجاعانه گروه درمانی و روان‌کاوی سرطانی‌ها و بیماران لاعلاج رو به عهده میگیره، کسانی که فاصله‌ی خیلی کمی با مرگ دارن و چاره‌ای جز فکر کردن به اون رو ندارن؛ و بعد از اون تا آخر زندگی‌ش انگار  لحظه‌ای از سایه‌ی مرگ خلاصی نداره. 
یکی از یادداشت ها گفته بود نه انسجام کتاب «روان‌درمانی اگزیستانسیال»  رو داشت نه مثل کتاب‌های داستانی‌ش داستان بود، که کاملا درسته و این یکم سخت‌خوانش کرده بود.
به نظرم خیلی می‌تونه بهتون کمک کنه و آگاهی های عمیق و لازمی اعطا کنه، به شرط این که نه خیلی شجاعانه و نه خیلی سرسری، بلکه کنجکاوانه با این کتاب و اثری که روتون می‌ذاره روبرو بشین.
این یکیم طولانی شد 🫠
        

          عام، این کتاب رو توی راهیان نور خوندم🌚😂 در زما‌ن‌های طولانی ای که توی قطار و اتوبوس میگذشت و انگار هیچ وقت قرار نبود به مقصدی برسیم.
قلم اروین یالوم توی مجموعه داستان‌هاش خیلی روان و سلیس و درگیر کننده‌ست. . ولی توی رمان های بلندش مثل وقتی نیچه گریست پیچیده‌تر و پر از ارجاعات روان شناسی و فلسفی منحصر بفرد خودش میشه، طوری که انگار داره سناریوهای خیلی خیال‌انگیز و فلسفی‌ش رو برای دوستان نزدیک‌ش و خویشاوندان ذهنی‌ش( اینو از مصطفی مستور توی اکنون یاد گرفتم 😁)  با اشتیاق و در عین حال سر صبر و حوصله تعریف می‌کنه. توصیه‌ی خواهرانه‌ی من اینه که  سراغ  این کتاب و رمان‌های دیگه‌شو بدون این که کتاب « روان درمانی اگزیستانسیال » و ترجیحا «خیره به خورشید نگریستن» رو بخونین، نرین. بدون دونستن رویکرد یالوم، این کتاب در حد یه رمان پیچیده و انتزاعی و یه ذره بی سر و ته باقی میمونه. این کتاب همه‌ش سفرنامه‌ی یه سفر درونی خیلی پر پیچ و خمه، روی دیگه‌ی این سکه نشون میده که خبری از ماجراجویی و تعلیق‌ها و اتفاقات خیلی خفن نیست. طبیعتاً اگه از مقصد و مبدا و ایستگاه ها و هویت مسافر و راهنمای سفر مطلع نباشین خیلی براتون جالب نیست.
نه این که حالا سخنان و مکتب یالوم همان منجی حقیقی قرن ما باشه و خوندنش و شناختنش بر همگان واجب عینی. ولی برای من نجات دهنده بود. با خوندن هر یک از کتاب هاش چند تیکه از پازل زندگیم و خودم رو پیدا میکنم و کنار هم میذارم. 
چقدر حرف زدم، بعید می‌دونم کسی کامل بخونه این یادداشت رو 🫠😂 ولی خب همیشه دوست داشتم این افکارم رو به رشته‌ی تحریر در بیارم و جایی ثبتش کنم، الآنم از طولانی کردن کلامم واقعا پشیمون نیستم. ممنونم از هر کسی که تا این انتها اومده 😂🫶
        

          همین الان تمومش کردم، و به عنوان یک اروین یالوم فن!،  انتظار دارین بگم چیزی که انتظار داشتم نبود؟ نخیر! مثل همه کتاباش بی وقفه خوندمش و کلمات پروفسور یالوم رو بلعیدم و در شب تا صبحی تموم شد. 
باید تاکید کنم که کتابی نیست که بخواین باهاش خوندن آثار اروین یالوم رو شروع کنین، به هیچ عنوان. ولی در عین حال از بقیه‌ی مجموعه داستان‌هاش ارجاعات روان شناسی و اگزیستانسیالیستی خیلی کمتری داشت و به عنوان یک کتاب خوب برای یک روز خوب انتخاب خیلی خوبیه. هر چند اگه بکگراند فکری نویسنده رو بشناسین لذت وافر تری خواهید برد. 
        

          راستش خیلی وقت پیش خوندم و چیزی که یادمه اینه که با سبک زندگی و شخصیت مادر شهید زیاد ارتباط برقرار نکردم و نمیتونستم باهاش همزاد پنداری کنم؛ و این که کتاب خیلی کند پیش می‌رفت و یه جورایی به زور تمومش کردم 🫠