یادداشت‌های فاطمه خیاط کاشانی (1)

          روند کتاب قابل پیش بینی بود و بنظرم دقیقا همین هم هدف نویسنده بود!
همه ی ما به گونه ی خودمون "ویلی لومن هستیم"؛ روزانه دل مشغول رسیدن به موقعیتی که بتونیم از دور بهش نگاه کنیم و از تحسین دیگران نسبت به خودمون احساس خوشبختی کنیم. 
خودمون رو بصورت قابل پیش بینی و اعصاب خورد کنی درگیر روزمردگی میکنیم و میگذاریم مارو از پا در بیاره و در آخر در دل خاک قرارمون بده.
چقدر فقط "دلمون میخواد" پدر، فرزند، دوست، رئیسِ... خوبی باشیم. چقدر با خیره شدن به زندگی و موفقیت های دیگران چشم های خودمون رو کور میکنیم. 
بیشتر به این نمایشنامه فکر خواهم کرد. سرم رو به درد آورد.