همیشه زوال در نظرمان چیزی پیوسته است، اگر همین الان یکی از شما بپرسد که به یک‌باره نابود خواهید شد یا آرام آرام، خواهید گفت اندک اندک، آرام آرام اما چقدر آن را یادآوری می‌کنیم؟
راستش را بخواهید من هم به نمط خود ناپلئون‌ام. پذیرش اینکه من در «برابر» و نه «برابرتری» هستم با دیگری، سخت است. من قرار است جهان را از «بودنی تحت عنوان من» بشناسم، پس نباید برای شناخت بهتر _ و نه صحیح‌تر _ شرایطی بهینه‌تر و مطلوب‌تر برای خود ایجاد کنم؟ پاسخ مسلم است. ساخت شرایط بهینه برای زیستن من هیچ ایرادی ندارد تا آنجا که من بکوشم شرایط مطلوب برای زیست من در منافات با شرایط مطلوب زیست دیگری نباشد
