کتابی که به گفته خود نویسنده بر او الهام شده‌است. و حقاً رشحاتی از شهود در کلمات آن دیده می‌شود.
آن را باید با تعمق و تأنی خواند، بدون شتاب که خود نیچه می‌گوید از سرسری‌خوانان بیزار است.
به مسیح احترام می‌گذارد اما قدرتمندانه راهی خلاف او می‌رود که در عنوان کتاب نیز نمایانگر است. نیچه بر زمین قدم برمی‌دارد و در همین زمین در پی خلق ابرانسان است، نه در ملکوت. شاید همین وجه زرتشت‌گون بودن کتاب و مسیحایی نبودنش باشد.
درکل در عین سختی سخن، چشیدنی‌ست.
