یادداشت‌های ℒℯℴ (2)

          "بادبادک باز" از آن جنس کتاب‌هایی است که روایتی شیرین و دلنشین دارند و خواننده را با گذر هر صفحه بیشتر و بیشتر جذب می‌کنند.
سفری جذاب و دوست داشتنی و در عین حال غم انگیز به افغانستان و زیستن با افغانی جماعت به اندازه ی ۴۰۰ صفحه.کوتاه و در عین حال پر از مفهوم.
این کتاب با شفافیت تمام و بدون پرده حقایق زندگی در افغانستان و همچنین زندگی به عنوان یک افغانی در هر کشور دیگری را به تصویر می‌کشد و به ما نشان می‌دهد که تصویر ذهنی مان راجب این کشور زخم خورده و درد کشیده و همچنین مردم آن کمی تا نسبتی دور از واقعیت است.
امیدوارم هر کس دیگری که این کتاب را می‌خواند به اندازه ی من از روند داستان و قلم جذاب نویسنده لذت ببرد.
        

          پنج دقیقه ای نمی‌گذرد که دنیای "ملت عشق" را پشت آخرین صفحه رها کردم.
نمیدانم...زبانم قاصر است. از چه کسی میخواهم سخن بگویم؟شمس؟مولانا؟اللا؟عزیز؟ یا هزاران هزار فرد دیگری که در طول این ۵۰۸ صفحه غمخوارشان بوده ام و غمهایشان را تک به تک مزه مزه کرده ام؟
به نظرم  هر فردی حداقل یکبار در عمرش باید این کتاب را بخواند؛ البته که تنها خواندن کافی نیست، باید جرئه به جرئه نوشید قوائد چهل گانه ی شمس را و پندهای زندگی را که می‌دهد.
عشق را،چه مجازی چه حقیقی،چه زمینی چه آسمانی، با نگاه شمس اگر بنگری دریچه ای می‌شود  به درون،به ایمان،به نیستی و در عین حال هستی!حال آنکه شمس میگوید: در  نهایت باید به این حقیقت رسید که: نه من هستم، نه دنیا هست؛در واقع اصل صوفی گری:هستی در دل نیستی و مردن قبل از مرگ!
"خود به تنهایی دنیایی است عشق.یا درست در میانش هستی،در آتشش، یا بیرونش هستی، در حسرتش."