یادداشت ℒℯℴ

        پنج دقیقه ای نمی‌گذرد که دنیای "ملت عشق" را پشت آخرین صفحه رها کردم.
نمیدانم...زبانم قاصر است. از چه کسی میخواهم سخن بگویم؟شمس؟مولانا؟اللا؟عزیز؟ یا هزاران هزار فرد دیگری که در طول این ۵۰۸ صفحه غمخوارشان بوده ام و غمهایشان را تک به تک مزه مزه کرده ام؟
به نظرم  هر فردی حداقل یکبار در عمرش باید این کتاب را بخواند؛ البته که تنها خواندن کافی نیست، باید جرئه به جرئه نوشید قوائد چهل گانه ی شمس را و پندهای زندگی را که می‌دهد.
عشق را،چه مجازی چه حقیقی،چه زمینی چه آسمانی، با نگاه شمس اگر بنگری دریچه ای می‌شود  به درون،به ایمان،به نیستی و در عین حال هستی!حال آنکه شمس میگوید: در  نهایت باید به این حقیقت رسید که: نه من هستم، نه دنیا هست؛در واقع اصل صوفی گری:هستی در دل نیستی و مردن قبل از مرگ!
"خود به تنهایی دنیایی است عشق.یا درست در میانش هستی،در آتشش، یا بیرونش هستی، در حسرتش."