یادداشت‌های یوسف خدایاری (3)

          کتابی که مرا با کتاب مانوس کرد و میراثی برایم بجا گذاشت که هنوز اطمینان ندارم بدبختی‌ست یا خوشبختی.
هنوز لذت هدیه گرفتنش در ۸ سالگی را در خاطر دارم.
فارغ از لذت بخش بودن خواندن کتاب که من را در این مدت موجب کرده تا آن را ۲۵ بار بخوانم،این اثر چنان تأثیری بر من گذاشته که فکر نکنم دیگر کتابی جایش را بگیرد.

        

          این دسته از کتاب ها نمی‌توانند چیزی را کاملآ تغییر دهند.
اما نکات نهفته در آنها باعث می‌شود خواندنشان خالی از لطف نباشد.

        

          کال نیوپورت در این کتاب نکاتی را آشکار می‌سازد که شاید از قبل می‌دانستیم،اما تصمیم به باور آن نداشتیم.
بار ها به والدن اشاره می‌کند و از اهمیت خلوت گزینی انسان سخن می‌گوید.
بعنوان کسی که گمان داشتم زندگیم با تکنولوژی گره خورده است،بار  ها برای استفاده از فضای مجازی برای خود بهانه تراشیدم(از این قبیل که مفید است و ..)
حتی اقدام به حذف آنها و نفرت‌پراکنی کردم اما هر بار،شکست خورده تر از قبل!
قبل از خواندن کتاب،تمام تمرین های کتاب را حداقل یکبار امتحان کرده بودم،اما نقطه مثبت این کتاب دقیقاً این است:
شاید ما بسیاری از نکات کتاب را از قبل بدانیم،اما خواندن کتاب و آشکارسازی بیشتر مسائل ما را بهتر در این مسیر یاری می‌کند و درصد احتمال موفقیت در خالص سازی استفاده از فضای مجازی بالاتر می‌برد.
حتی خواندن روزی یک صفحه از کتاب،فارغ از مفید بودن کتاب به شما کمک می‌کند تا در مسیر خود مصمم تر بمانید و برای من همین از کتاب کافی است.