یادداشت‌های زهره سادات مرتضوی (1)

          صید درخت
صید درخت برای من یک عاشقانه  آرام بود. عاشقانه ای که توی  هیاهو و شلوغی های این روزها،   آرام آرام قدم میزدی و تماشا میکردی.
گوش هایت را تیز تیز میکردی تا صداها را بشنوی. صداهایی که آشنا بودند‌و‌ حال خوب کن .صدای درخت.صدای ارغوان. صدای گوزن و یا صبا.
بعدش دوست داشتی با آنها صمیمی شوی و طرح دوستی بریزی.
عاشقانه ای که  گاهی  رنگ کلاس را میگرفت و مثل آهن ربا ، همه را جذب می‌کرد.
کلاس برخلاف کلاسهای مدرسه و دانشگاه، زنگ تفریح نداشت. و حتی ظهر که میشد، زنگی به صدا در نمی آمد. توی این کلاس، استاد عادت نداشتند حضور و غیاب کنند. همه میخکوب میشدند ببینند امروز چه اتفاقی 
می افتد؟ چه میشنوند  و چه  میبینند؟
در این کلاس همه حواسشان به خودشان بود و خودشان را میخواندند.
بعضی وقتها  حکمت متعالیه خوانده میشد اما دیگر فلسفه خشک و بی روح نبود.
 اتحاد عاقل و معقول آنقدر لطیف شده بود که دوست داشتی  درخت و ارغوان و صبا را محکم در آغوش بگیریی.
بعضی وقتها، انگار داشتی از ابن عربی میشنیدی، آنجا که شکارچی به تو درس وحدت و یگانگی میداد.‌و‌میگفت تا وقتی تو با کمانت یکی نشوی، تیرت به هدف نخواهد خورد.
روزهای بعدی، موضوعات جدیدتر پیش می آمد
گاهی داشتی  تفسیر قرآن میخواندی  و تمرین میکردی اعتقادت به معاد بیشتر شود.آنجا که درخت خشکیده زنده شد، تو هم جان می‌گرفتی و دوست داشتی  بقیه را هم زنده‌کنی.
حتی بعضی وقتها، قیامت را خوب خوب تصور میکردی و آماده ملاقات می‌شدی اما نه از روی ترس
که از روی شوق.
آنجا فقط حیرت بود  و حیرت و حیرت . آنجایی که  عاشقانی که جفت بودند  با اختیار،از هم جدا میشدند برای ملاقات با حیاتی بالاتر و زیباتر.
گاهی هم کلاسمان، رنگ  و بوی مناجات، میگرفت.
مناجات های عاشقانه با معبود.با رب.
با او که با ریسمان  محبتش، همه را میکشانید سمت خودش.
آنجا همه با هم اشک‌میشدیم 
 خودمان را شست و شو میدادیم.
سبکبال می‌شدیم ومی‌توانستیم دسته جمعی پرواز کنیم  و روی  بلندترین شاخه درخت بنشینیم
آن وقت، بوی خوش عطری ، مسیرمان را مشخص میکرد.
بوی عطر سیب...



« تو را میخواست قایقران که هر شب تور می انداخت
وگرنه داشت دریا بی نهایت ماهی قرمز..