یادداشت‌های مصطفی ذبیحی (2) مصطفی ذبیحی 1401/8/13 وقتی نیچه گریست اروین دی. یالوم 4.2 149 کتاب را سراسر موقعیت هایی دیدم که انگار خود گذشته ام در آن وجود داشت؛ کنار هم قرار دادن دو شخصیت اصلی داستان که علی الواقع باهم اختلاف زمانی داشتند و همچنین مواجه رویکرد ارتباط با منفی نگری های معروف نیچه این کتاب را برایم خیلی جذاب کرد. هرچند تطبیق داستان با رویکرد مدنظر نویسنده مشهود بود اما داستان از راهبرد خود خارج نشد. قبل از درمان شوپنهاور خونده بشه بهتره. 0 9 مصطفی ذبیحی 1401/5/27 درمان شوپنهاور اروین دی. یالوم 4.1 53 کتابی پویا برای شناساندن فیلسوفی زمخت و بی روح !!! با بیانی شیوا و داستان های مهیج. برای هر دردمند آزرده از تنهایی خصوصا پایان یافته ارتباط به سبک تراژدی که طوفان دیده شروع هر ارتباطی را تاریک می بیند و اساسا آن را اشتباه، غلط و بلکه فاجعه میداند، مناسب است. احساس میکنم خواندن این کتاب بخشی از معمای تنهایی رو برام حل کرد و نویسنده تنهایی رو حقیقت میداند اما رکن ارتباط رو در این کتاب به اثبات میرساند... فیلیپ با شخصیتی خود درمان گر و پیرو شوپنهاور به جدال جولیوس و ... میرود تا اینکه در انتها مشخص میشود واقعیت شاید چیزی است که با آن می جنگی و در درون ات خبر دیگری است و به این راحتی خودش را نشان نمی‌دهد... پیشنهاد میکنم این کتاب رو مطالعه کنید و از فضای فراهم شده در بستر تصور لذت ببرید. 0 6
