یادداشت‌های راضیه ذرتی نژاد (5)

             این کتاب رو تمام کردم و بعد از مدت ها حس میکنم از تمام شدنش ناراحتم، ناراحتم که دیگه نمیتوانم با تصور صدای آقای بهمن بیگی، سفر نامه مسیرِ جان گرفتن اموزش عشایری رو بخونم و در قلبم هضمش کنم و به خاطرِ روحم بسپارمش . 
ناراحتم که دیگه نمیتونم با تصور اون چادر سفید با پرچم روی قله اش، میونِ چادر های سیاه ایلی، از پیشرفت و رقابت جویی بچه های مدارس عشایری بخونم. 
ولی خوشحالم، خوشحالم که این‌ مرد رو با خوندن این کتاب بیشتر شناختم و باعث شد یک شعله درونم مشتعل بشه که با وجودش بتونم توی سرمای مسیر اموزش و تربیت، گرم بمونم و گرم نگه دارم وجود بچه های نسل اینده کشورم رو‌. 

و در تمام مدت خوندن این کتاب، من داشتم تصور میکردم. لحظه به لحظه و حرف به حرف شرح اتفاقات رو از زبون اقای بهمن بیگی در خیالم می آوردم و کنارش توی دشت های بویراحمد، توی حیاط محوطه دانشسرای عشایری، زیر چادر های سفید و... سیر و سفر میکردم. کاش میشد این کتاب رو به همه ادمهای دنیا بدم تا بخونن و یا از روش فیلمی شاهکار و لایق کتابش بسازن تا چشم های همه این خاطرات رو ببینه و حس کنه. کاش...

        

          تصویر پردازی ها خوب بود. ولی اخر داستان که یهویی تمام شد رو نمی‌پذیرم و بنظرم در این باره نویسنده میتونست بهتر عمل کنه.
        

            نویسنده برای معرفی این قهرمان کوچک، خیلی خوب از خاطرات و همینطور عناصر مذهبی استفاده کرده و تصاویر بکار رفته هم برای مخاطبان کودک میتونه تاثیرگذار باشه.
         و نکته جالبش برای من این بود که مفهوم قهرمان و هیرو را برای بچه های مخاطبش، در سطح درکشون بیان کرده بود و مثال هایی از جمله کمک به افراد پیر یا والدین و کمک در کار جهادی ، عنوان کرده بود که ملموس هستن برای کودکان و این حس براشون ایجاد میشه که ما هم میتونیم «قهرمان» باشیم.
        

          عاشق این کتاب شدم. 
هیچوقت فکر نمیکردم بتونم کتابی با این محتوا و این همه توانایی نویسنده بخونم. در عین قشنگی و ظرافت توصیف روایتها کنار هم،غمناک و تاسف برانگیز هم هست.
در کل موقع خوندنش میتونید بچه باشید، میتونید پیرزنِ رو به مرگ باشید، میتونید پیرمردِ مسلمان با حافظه از دست رفته باشید یا هر شخصیت ملموس دیگه ای💁🏻‍♀️☁️