یادداشت‌های محمد طاها بیطرفان (3)

          آخر کتاب صحبت‌هایی در مورد توقعات میشه که من قبول نداشتم
کتاب تا جایی که من فهمیدم می‌خواهد بگوید که بیشتر ناراحتی‌های ما از این هست که نگاهمون به موفقیت‌هایی هست که نتوانستیم بهشون برسیم و اگر به اون‌ موارد توجه نکنیم حسرت کمتری داریم ولی  از نظر  من انسانا ذاتا بدنبال حقیقتی والاتر است و در هر شغلی که قرار می‌گیرد چه بهترین شغل باشد و چه بدترین شغل و چه بداند که می‌توانست بهتر باشد یا نمیتوانست به جای خود راضی نیست و دنبال رسیدن به حقیقتی والاتر است.
        

          اگر می‌خواهید به خاطر کم‌کاری خودتان در راه حقیقت‌جویی به خودتان تشری بزنید کتاب خوبی و جمع و جوری برای این کار است.
        

          کتاب شخصیت سازی ضعیفی داشت تقریبا و مثلا دوستان ایرانی سیاوش(شخصیت اصلی داستان) با هم معرفی شدند به طوری که صحبت‌های زیادی در مورد آن‌ها و ویژگی‌هایشان چه در ابتدا و چه حتی تا انتهای کتاب نشد و من توقع داشتم ویژگی‌های بیشتری از آن‌ها بفهمم.
سیر داستانی کتاب بسیار عجیب و غریب غیر معقولانه بود که من نپسندیدم.
کتاب بسیار ساده خوان بود و اگر از صفحات انتهایی کتاب که داشت حوصله سر بر میشد(شاید بدلیل این بود که من مقدار بسیار زیادی از کتاب رو تقریبا یسره خوندم) جذاب و گیرا بود.
شخصیت اصلی داستان ویژگی‌های بسیار مثبتی داشت که میتونه موارد زیادی به یه نوجوون مثل خودم یاد بده.
کتاب تیکه‌هایی سیاسی_اجتماعی داشت که بنظرم گاهی اوقات لازم نبود.