این کتاب ساده‌ترین و در عین حال عمیق‌ترین تقسیم‌بندی رو به من نشون داد: طرز فکر رشد در برابر طرز فکر ثابت.
به نظرم، طرز فکر رشد همون امیده، و طرز فکر ثابت همون ناامیدی.
چه چیزی یاد گرفتم؟
اول باید بپذیریم که ما ترکیبی از هر دو طرز فکر هستیم.
بعد باید بفهمیم کی و کجا طرز فکر ثابت سر و کله‌اش پیدا میشه.
جالب‌ترین بخش برای من این بود که روی این صدای درونی میشه اسم گذاشت و هر بار راحت‌تر شناختش.
حالا هر بار که شناختیمش، یک قدم به رشد نزدیک‌تر میشیم.
راستش عمل کردن به چیزهایی که کتاب میگه آسون نیست. ولی همین که بفهمی اون صدای درونی "طرز فکر ثابت"ه، انگار نصف راه رو رفتی.
برای من جذاب‌ترین بخش کتاب این بود که گفت روی اون طرز فکر ثابت اسم بذارم. الان هر وقت دوباره سر و کله‌ش پیدا میشه، می‌تونم به خودم بگم: "این غرغروی درونمه، چه فرصتی برای رشد وجود داره؟ کی، کجا و چطور شروع کنم؟"
