یادداشت فاطمه لیالی

        پیام ناصر داستان‌نویس خوبی است.‌ این را همان صفحات اول می‌فهمی. وقتی تصویرسازی و توصیفات دقیقش را می‌بینی و تشبیه‌های نو و بدیع، مطمئن‌تر هم می‌شوی. (خب «تشبیه» علاقه شخصی من است)
همه چیز تقریبا سر جایش است اما انگار داستان‌ها یک چیزی کم‌ دارند، چیزی از جنس دغدغه و حرف. داستان‌ها قرار است چه بگویند؟ و آیا اصلا چیزی می‌گویند؟
جز در «بیدارش کن» که کمی با آن ارتباط برقرار کردم، در پایان بقیه داستان‌ها چیزی نزدیک به این واکنش بودم: «تو خیلی خوبی ولی انگار ما به درد هم نمی‌خوریم :(»