یادداشت •سیـ‌فاءـد•

         «من‌او» اولین مواجه‌ام با قلم امیرخانی‌است؛
قلم بسیار قوی‌ای نیست اما خاص خودش است انقدر خاص که نتوانی کتاب را زمین بگذاری، برای من که شگردش جالب بود خصوصاً نوع رسم‌الخط کتاب و نثر روایت شده و بیان لوطی‌گری و حکیمانه‌‌ی شخصیت‌ها قابل توجه است.
البته ممکن است اوایل کتاب بین بخش‌های (من) و (او) کمی‌گیج شوید که برای فهمش لازم است تا آخر کتاب را ادامه‌دهید.
کتاب روایت عشقی پاک است بین پسر خانواده‌ای اصیل ایرانی و دختری از خانواده‌ی خدمتگزار این خانواده؛ روایت از سال‌های ۱۳۱۰-۱۳۲۰ شروع می‌شود.
امیرخانی تلاش می‌کند وجه‌های انسانی عشق را از بین تفاوت‌های طبقاتی و... خلق کند.
کتابی که  حتماً جایی، نکته‌ای برای هم‌ذات پنداری پیدا خواهید کرد.

پ.ن: آدمی‌زاد هرچه می‌کشد از این «علی فتاح‌» هاست...